ଛୟାଳିଶ ପଟଳ

ଆଦ୍ୟେ ଗୁରୁଙ୍କୁ ଶ୍ରୀଚରଣ

।

ଧ୍ୟାଇଶ ଗଲଇଁ ଶରଣ

।।

ଶ୍ରବଣ ସୋଦର ଅନାଦି

।

କାରଣ କର ଦୟାନିଧି

।।

ହେ ଅବିନାଶି ଦୟାମୟ

।

ଦୁଷ୍କୃତମାନ କର କ୍ଷୟ

।।

ତୁମ୍ଭେ ଅଖଣ୍ଡ ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ

।

ମହା ଶୂନ୍ୟରେ ତବାଶ୍ରମ

।।

ମହିମା ଚାରିଯୁଗେ ଟେକ

।

ମହିମା ଗୋସାଇଁ ଅଲେଖ

।।

ଏକ୍ୱୈଶ ଭୁବନର ଗୁରୁ

।

ନମସ୍ତେ ବାଞ୍ଛା କଳ୍ପତରୁ

।।

ନମସ୍ତେ ଅଣାକାର ରୂପୀ

।

ସକଳ ଘଟେ ଅଛି ବ୍ୟାପି

।।

ଲାଗିଣ ଅଲଗେ ରହିଛ

।

ସକଳ କରି କରାଉଛ

।।

ଅରୂପ ରୁପବନ୍ତ ହୋଇ

।

ସଂସାରେ ଖେଳୁଛ ଗୋସାଇ

।।

ଆପେ ଖାତକ ଆପେ ସାହୁ

।

ଆପେ ମାଗିଣ ଆପେ ଦେଉ

।।

ଆପଣଙ୍କର ମହିମାକୁ

।

କେ ଅଛି ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଜାଣିବାକୁ

।।

ଶେଷ ଦେବଙ୍କୁ ଅଗୋଚର

।

କାହୁଁ ଜାଣିବେ ନର ଛାଇ

।।

ନମସ୍ତେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

।

ସକଳ ଜୀବଙ୍କର ଇଷ୍ଟ

।।

ଅରୂପ ରୂପବନ୍ତ ହୋଇ

।

ଭାରା ନାଶନ ଭାବଗ୍ରାହୀ

।।

ମହିମା ସାଗର ମହିମା

।

ମହୀରେ କେ ପାଇବ ସୀମା

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ବେଦ ବ୍ରହ୍ମା

।

ବର୍ଣ୍ଣି ନ ପାରନ୍ତି ମହିଁମା

।।

ମହିମା ଚାରିଯୁଗେ ଟେକ

।

ମହିମା ଗୋସାଇଁ ଅଲେଖ

।।

ପରମ ବ୍ରହ୍ମ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

।

ନମସ୍ତେ ଗୁରୁଦେବ ସ୍ୱାମୀ

।।

ହେ ଅବିନାଶୀ ଦୟାମୟ

।

ଦୁଷ୍କୃତ ମୋର କର କ୍ଷୟ

।।

ଅରୂପ ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରକାଶି

।

ଭୂଭାଗ ନାଶ ବ୍ରହ୍ମରାଶି

।।

ପଞ୍ଚଶାଖାଙ୍କୁ ଘେନି ସଙ୍ଗେ

।

ସଂସାରେ ଖେଳ ନାନା ରଙ୍ଗେ

।।

ଅଶେଷ ଭୁବନ ଗୋସାଇଁ

।

ଆନ କେ ସାହା ମୋର ନାହିଁ

।।

ଆଜନ୍ମ କାଳରୁ ଭରସା

।

କରିଛି ଶ୍ରୀଚରଣେ ଆଶ

।।

ଆପଣ ମୋର ମାତା ପିତା

।

ଏ ପିଣ୍ଡ ପରିନ୍ତ୍ରାଣ ଦାତା

।।

ପଦ୍ମ ଚରଣେ ମନ ରହୁ

।

କରୁଣା କର ମହାବାହୁ

।।

ମୁଁ ଛାଇ ଦୀନ ଜନ

।

କି ଅବା କରିବି ବର୍ଣ୍ଣନ

।।

ତଥାପି ଶ୍ରୀଗୁରୁ କୃପାରୁ

।

ମହତ ବାକ୍ୟ ମନେ ସ୍ମରୁ

।।

ଯାହାକି ଅନୁଭବେ ଦୃଶ୍ୟ

।

ହେବାରୁ କଲଇଁ ପ୍ରକାଶ

।।

ଶୁଣ ସୁଜନେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ

।

ପ୍ରଥମ ପଟଳ ଚରିତ

।।

ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ସ୍ୱାମୀ ବକ୍ତା

।

ଜ୍ଞାନୀଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ଶ୍ରୋତା

।।

ଦିନେ ଅଚ୍ୟୂତ ସାୟଂକାଳେ

।

ଆସନେ ବସିଣ ନିରୋଳେ

।।

ନିରାକାରଙ୍କୁ କଲେ ଲୟେ

।

ପଞ୍ଚ ମନକୁ କରି ଥୟେ

।।

ଧ୍ୟାନରେ ହୁଅନ୍ତେ ନିମଗ୍ନ

।

ପ୍ରଭୁ ଯେ ହୋଇଣ ପ୍ରସନ୍ନ

।।

ଅରୂପୁ ରୂପ ପ୍ରକାଶିଲେ

।

ଦୃଷ୍ଟି ଅଗ୍ରତେ ଉଭା ହେଲେ

।।

ଅଚ୍ୟୁତ କରିଲେ ଦର୍ଶନ

।

ଜ୍ୟୋତି ସ୍ୱରୂପ ନିରଞ୍ଜନ

।।

ସେ ମହାଜ୍ୟୋତି କାନ୍ତି ପୁଣି

।

ସହସ୍ର ଭାସ୍କରକୁ ଜିଣି

।।

ଅଚ୍ୟୁତ ବହୁ ସ୍ତୁତି କଲେ

।

ସାଷ୍ଟାଙ୍ଗେ ପଦେ ପ୍ରଣମିଲେ

।।

ଭକ୍ତର ଭକ୍ତି ଦେଖି ହରି

।

ଆନନ୍ଦେ କୋଳେ ତାଙ୍କୁ ଧରି

।।

ବୋଇଲେ ଶୁଣରେ ନନ୍ଦନ

।

ତୋହର ଅଟେ ସଦଜ୍ଞାନ

।।

ତେଣୁ ଯେ ଦେଲି ଦରଶନ

।

ତୋ ପ୍ରତି ହୋଇଣ ପ୍ରସନ୍ନ

।।

ଏବେ ତୋ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ଯାହା

।

ପ୍ରକାଶ କର ବାବୁ ତାହା

।।

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବଚନ ଶ୍ରବଣେ

।

ଅଚ୍ୟୁତ କରଯୋଡ଼ି ଭଣେ

।।

ଭୋ ଦେବ ଗୁରୁ ନିରାକାର

।

ମୋତେ ଯେ କରିବା ନିସ୍ତାର

।।

କରୁଣା ବହି ଦୟାମୟ

।

ନାମ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ମୋତେ କହ

।।

ଯାହାର ନାହିଁ ଚିହ୍ନବର୍ଣ୍ଣ

।

ଅରୂପାନନ୍ଦ ନାରାୟଣ

।।

ଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ଶୂନ୍ୟ ଜ୍ୟୋତି

।

ମହା ଶୂନ୍ୟରେ ବିଶ୍ରାମନ୍ତି

।।

ମାତୃଗର୍ଭରେ ଥିଲା କାଳେ

।

ନାମ ନ କହିଲ ସେ ବେଳେ

।।

ଆଦ୍ୟରେ ନାମତ ନ ଥିଲା

।

ପ୍ରାନ୍ତରେ କେମନ୍ତ ହୋଇଲା

।।

ମଧ୍ୟରେ କିପରି ହୋଇବ

।

ପ୍ରକାଶ କରନ୍ତୁ ହେ ଦେବ

।।

ଭକ୍ତ ବଚନେ ନିରାକାର

।

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣରେ କୁମର

।।

ଯାହା ପ୍ରସନ୍ନ କଲୁ ତୁହି

।

କହିବା ସଂଶୟ ଫିଟାଇ

।।

ଯେଣୁ ତୁ ଅଟୁ ମୋର ଭକ୍ତ

।

ତେଣୁ ଶୁଣିବୁ ନାମତତ୍ତ୍ୱ

।।

ମୁଁ ଅଟେ ଅବିନାଶୀ ବ୍ରହ୍ମ

।

ମହାଶୂନ୍ୟରେ ମୋ ବିଶ୍ରାମ

।।

ପ୍ରକୃତ ମୋର ନାମ ନାହିଁ

।

ଅନାମ ବ୍ରହ୍ମ ମୁଁ ବୋଲାଇ

।।

ଯାହାର ବାସନା ଯେମନ୍ତେ

।

ଭାବନା କରନ୍ତି ତେମନ୍ତେ

।।

ଭାବକୁ ନିକଟେ ଉଦୟ

।

ଅଭାବେ ମୁହିଁ ଶୂନ୍ୟମୟ

।।

ଶୁଣ କୁମର ସ୍ଥିର ମନେ

।

ଅନାମୁଁ ନାମ ହେଲା ଯେହ୍ନେ

।।

ଯେକାଳେ ନଥିଲା ଧରଣୀ

।

ନଥିଲେ ଶଶୀ ଦିନମଣି

।।

ନଥିଲେ ବାସବ ବରୁଣ

।

ନଥିଲେ ଗରୁଡ଼ ଅରୁଣ

।।

ନ ଥିଲେ ପବନ ଯେ ଅଗ୍ନି

।

ନ ଥିଲା ଦିବସ ରଜନୀ

।।

ନ ଥିଲେ ଦିଗପାଳ ଗଣ

।

ନ ଥିଲା ଅମର ଭୁବନ

।।

ନ ଥିଲା ଯଶୋବନ୍ତୀ ପୁର

।

ନ ଥିଲେ ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ହର

।।

ଶୂନ୍ୟରେ ନ ଥିଲେ ନକ୍ଷନ୍ତ୍ରେ

।

ଗନ୍ଧର୍ବ କିନ୍ନର ସହିତେ

।।

ସେ କାଳେ ମୋର ଶୂନ୍ୟରୂପ

।

ଏମନ୍ତେ ଗଲା କେତେକଳ୍ପ

।।

କେହି ନ ଥିଲେ ରେ ନନ୍ଦନ

।

ସମସ୍ତ ହୋଇଥିଲା ଶୂନ୍ୟ

।।

ସୃଷ୍ଟି କରଣେ ଇଚ୍ଛା ହେଲା

।

ମୋଠାରୁ ବିନ୍ଦୁ ଉଛୁଳିଲା

।।

ସେ ବିନ୍ଦୁ ଗଗନୁ ଖସିଲା

।

ଧୂମ୍ର ବର୍ଣ୍ଣ ଯେ ପ୍ରକାଶିଲା

।।

ଧୁମ୍ର ବର୍ଣ୍ଣରୁ ହେଲା ଶକ୍ତି

।

ଶକ୍ତିରୁ ଓଁକାର ଉତ୍ପତ୍ତି

।।

ଓଁ କାରୁ ନ୍ତ୍ରିବୀଜ ବୋଲାଇ

।

ନ୍ତ୍ରିବୀଜ ନାମ ଜାତ ହୋଇ

।।

ନାମରୁ ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଶିବ

।

ନାମରୁ ଜଗତ ସମ୍ଭବ

।।

ଅନାମୁଁ ନାମ ହେଲା ଜାତ

।

ଅଶେଷ ଭୁବନେ ବିଖ୍ୟାତ

।।

ନାମ ନ ଥିବା ସ୍ଥାନ ନାହିଁ

।

ଶୁଣ ଅଚ୍ୟୁତ ମନ ଦେଇ

।।

ପ୍ରେମେ ସେ ନାମ କରିଧ୍ୟାନ

।

ଅମର ହୋଇଲେ ଈଶାନ

।।

ତେଣୁ ଜଗତେ ପ୍ରାଣୀମାନେ

।

ନାମ ସ୍ମରଣ ପ୍ରତିଦିନେ

।।

କରିଣ ହୁଅନ୍ତି ନିସ୍ତାର

।

ଅଚ୍ୟୁତ ନାମ ଆଶ୍ରେ କର

।।

କହଇ ଫକୀର ଅଧମ

।

ଉଦ୍ଧର ଧର ଶୂନ୍ୟବ୍ରହ୍ମ

।।

ଅଚ୍ୟୁତ ସାଷ୍ଟାଙ୍ଗେ ପ୍ରଣମି

।

ବୋଲଇ ଆହେ ଗୁରୁସ୍ୱାମୀ

।।

କହିଲ ନାମ ଜନ୍ମଭାବ

।

ମୋତେ ତା ବୁଝାଇଣ ଦେବ

।।

ନାମ ଯେ ଏକକି ଅନେକ

।

ପ୍ରକାଶ କର ପଦ୍ମମୁଖ

।।

ଗୋବିନ୍ଦ ଗୋପାଳ ମୁରାରି

।

ଶ୍ରୀ ବାସୁଦେବ ଦଇତାରି

।।

କୃଷ୍ଣ କେଶବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

।

ବୋଲାଅ ପତିତପାବନ

।।

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ କମ୍ବୁପାଣି

।

ସାରଙ୍ଗଧର ଚିନ୍ତାମଣି

।।

ଭଗତ ବନ୍ଧୁ ଆଦିକନ୍ଦ

।

ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ପୂର୍ଣ୍ଣାନନ୍ଦ

।।

ପଦ୍ମନୟନ ଅବିନାଶୀ

।

କିମ୍ବା ବୋଲାଅ ଶୂନ୍ୟବାସୀ

।।

ଶ୍ରୀନାଥ ଆରତ ଭଞ୍ଜନ

।

ନିରାକାର ଯେ ନିରଞ୍ଜନ

।।

ଅନାଦି ବାଞ୍ଛା କଳ୍ପତରୁ

।

ପୁଣି ବୋଲାଅ ମହାମେରୁ

।।

ଅରୂପାନନ୍ଦ ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ

।

କାହିଁକି ହେଲା ଏତେ ନାମ

।।

ସଂଶୟ ହୋଇଲା ମୋ ଚିତ୍ତେ

।

ପ୍ରକାଶ କରନ୍ତୁ ତା ମୋତେ

।।

ଏମନ୍ତ ଶୁଣି ନିରାକାର

।

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣରେ କୁମର

।।

ବସ ତୁ ସ୍ଥିର କରି ଚିତ୍ତ

।

କହିବା ନାମର ଚରିତ

।।

ଯେଣୁ ତୁ ବିଶ୍ୱାସୀ ଭକତ

।

ତେଣୁ କହିବା ନାମତତ୍ତ୍ୱ

।।

ପ୍ରକୃତ ମୋର ନାମ ନାହିଁ

।

ଅରୂପ ବ୍ରହ୍ମ ମୁଁ ବୋଲାଇ

।।

ଅରୂପୁ ରୂପବନ୍ତ ହୋଇ

।

ନାମ ସ୍ୱରୂପେ ଖେଳୁଥାଇ

।।

ନାମଟି ସବୁଠାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ

।

ନାମ ନ ଥିବା ନାହିଁ ସ୍ଥାନ

।।

ଗାଉଛି ସର୍ବଘଟେ ନାମ

।

ରାଆ ଜାନକୀ ମଅ ରାମ

।।

ନାମ ଛାଡ଼ିଲେ ଦେହଗଲା

।

ସ୍ଥକିତି ହୋଇଣ ରହିଲା

।।

ପିଣ୍ଡକୁ କେହି ନ ଛୁଅନ୍ତି

।

ମୁର୍ଦାର ବୋଲିଣ କହନ୍ତି

।।

ମୋ ନାମ ଅଚ୍ୟୁତ ଅନନ୍ତ

।

ମୋହର ନାହିଁ ଆଦି ଅନ୍ତ

।।

ଅଶେଷ ପ୍ରକାରେ ମୋ ନାମ

।

ଧ୍ୟାଇଲେ ହୁଏ ପୂର୍ଣ୍ଣକାମ

।।

ଯେ ମୋତେ ଭାବେ ଯେଉଁପରି

।

ତା ଭାବେ ପ୍ରାପ୍ତ ସେହିପରି

।।

ଏ ମୋର ନାମମାନ ଯେତେ

।

ଭକତ ଦେଲେ ତୋଷଚିତ୍ତେ

।।

ମାତା ପିତାଙ୍କ ଯୁଗ୍ମକାଳେ

।

ଭାବ କରନ୍ତି ସୁଖ ଭୋଳେ

।।

ଭାବରୁ ଯହୁଁ ହେଲି ଜନ୍ମ

।

ଏଣୁ ମୋ ଭାବଗ୍ରାହୀ ନାମ

।।

ମାତା ପଦୁକୁ ସିନ୍ଧୁ କହି

।

ସେ ସିନ୍ଧୁ ବାସ ମୋ ଅଟଇ

।।

କୃପାରେ ସିନ୍ଧୁ ଦେଲା ସ୍ଥାନ

।

ଏଣୁ ମୋ କୃପାସିନ୍ଧୁ ନାମ

।।

ଯେଣୁ ମୁଁ ନରରୂପୀ ଜାଣ

।

ତେଣୁ ବୋଲାଏ ନାରାୟଣ

।।

ତୁ ଯେଣୁ ଭକତ ବିଶ୍ୱାସ

।

ଗୁପତ କରିଲି ପ୍ରକାଶ

।।

ଗାଉଛି ସର୍ବଠାରେ ନାମ

।

ତେଣୁ ମୋ ନାମଟି ଶ୍ରୀରାମ

।।

ଭକ୍ତଙ୍କ ବାଞ୍ଛିତ ପୁରଣ

।

କରନ୍ତେ ଭକ୍ତବନ୍ଧୁ ନାମ

।।

ଏ କାୟା ମଧ୍ୟେ ମୁହିଁ ଇଷ୍ଟ

।

ଏଣୁ ମୁଁ ବୋଲାଇ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ

।।

ଯେଣୁ ମୋ ପିତା ଜୟଦେବ

।

ତେଣୁ ବୋଲାଏ ବାସୁଦେବ

।।

ମୋ ଶବ୍ଦ ଶରୀର ଅଟଇ

।

ପାଳଣ କରତାଟି ମୁହିଁ

।।

ତେଣୁଟି ଗୋବିନ୍ଦ ମୋ ନାମ

।

ଶୁଣ ହେ ଭକତ ଉତ୍ତମ

।।

ଦେହକୁ ଜଗତଟି କହି

।

ମୁଁ ତହିଁ କରତା ବୋଲାଇ

।।

ତେଣୁ ମୋ ନାମ ଜଗନ୍ନାଥ

।

ଶୁଣରେ କୁମର ଅଚ୍ୟୁତ

।।

ଶିରୀ ଯେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଠାକୁରାଣୀ

।

ଅଟନ୍ତି ଆମ୍ଭର ଘରଣୀ

।।

ଶ୍ରୀନାଥ ବୋଲନ୍ତି ଭକତେ

।

ଆବର ନାମମାନ ଯେତେ

।।

ସନ୍ତୋଷେ ଦେଲେ ଭକ୍ତମାନେ।

ଶୁଣ ଅଚ୍ୟୁତ ସାବଧାନେ

।।

ମୋର ଚରଣୁ ମକରନ୍ଦ

।

ଆପ୍ୟାନେ ତୁଷ୍ଟ ଭକ୍ତବୃନ୍ଦ

।।

ଦେଲେକ ଆଦିକନ୍ଦ ନାମ

।

ଧ୍ୟାଇଲେ ପୁର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ କାମ

।।

ଦଇତା ସର୍ବେ ମୋ ବଇରି

।

ମୋ ନାମ ହେଲା ଦଇତାରି

।।

ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ଆରତ ଭଞ୍ଜନ

।

ମୁଁ ଆର୍ତ୍ତନ୍ତ୍ରାଣ ନିରଞ୍ଜନ

।।

ମହା ବ୍ରହ୍ମରୁ ମୋ ଉତ୍ପନ୍ନ

।

ତେଣୁ ମୁଁ ଅବିନାଶୀ ବ୍ରହ୍ମ

।।

ମହାଶୂନ୍ୟରେ ରହେ ମିଶି

।

ମୋ ନାମ ହେଲା ଶୂନ୍ୟବାସୀ

।।

ମୋହର ଅନନ୍ତ ମହିଁମା

।

ଅନନ୍ତ ନାମ ନାହିଁ ସୀମା

।।

ଅନନ୍ତ ରୂପ ନାହିଁ ଅନ୍ତ

।

ଅଣ ଅକ୍ଷରୁ ରୂପବନ୍ତ

।୨୦।

ଅନନ୍ତ ନାସା କର୍ଣ୍ଣ ମୋର

।

ଅନନ୍ତ ନୟନ ଯେ ଶିର

।।

ଅନନ୍ତ କର ଯେ ପୟର

।

କେ ଅନ୍ତ ପାଇବ ତାହାର

।।

ମୋହର ନାମ ନିରନ୍ତର

।

ସ୍ମରଣ କରରେ କୁମର

।।

ଭାବରେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ତୁଷ୍ଟ

।

ସର୍ବଦା କରନ୍ତି ନିକଟ

।।

ଅଭାବେ ଅଦୃଶ୍ୟେ ରହଇ

।

କେଭେଁ ପ୍ରସନ୍ନ ମୁଁ ନ ହୋଇ

।।

ଯାହାର ଭାବନା ଯେପରି

।

ସେ ଫଳ ପାଏ ସେହିପରି

।।

ଶୁଣି ଅଚ୍ୟୁତ ହୋଇ ତୋଷ

।

ବୋଇଲେ ନମଃ ପୀତବାସ

।।

ମୋତେ ଯେ କୃତାର୍ଥ କରିଲ

।

ନାମ ମହିମା ପ୍ରକାଶିଲ

।।

ଦ୍ୱିତୀୟ ପଟଳ ପୂରଣ

।

ହୋଇଲା ଶୁଣ ସୁଜ୍ଞଜନ

।।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ପଦେ ଦେଇ ଚିତ୍ତ

।

ବୋଲେ ଫକୀର ଅରକ୍ଷିତ

।।

ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ କର ଯୋଡ଼ି

।

କହେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦେ ପଡ଼ି

।।

ହେ ଗୁରୁଦେବ ନାରାୟଣ

।

ଅଶେଷ ଭୁବନ କାରଣ

।।

ପବିନ୍ତ୍ରାନନ୍ଦ ପୁଣ୍ୟ ଦେହୀ

।

ତୁମ୍ଭର ଆଦିଅନ୍ତ ନାହିଁ

।।

ବୋଇଲେ ନାମ ବ୍ରହ୍ମ ଧ୍ୟାନ

।

କଲେ ହୋଇବ ସଦଜ୍ଞାନ

।।

ସେ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ କାହିଁ ଥିଲେ

।

କେମନ୍ତେ କାହିଁ ବିଶ୍ରାମିଲେ

।।

ଏମନ୍ତ ରୂପ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ

।

କିପରି ତାଙ୍କ ବର୍ଣ୍ଣ ଚିହ୍ନ

।।

କେଉଁସ୍ଥାନରେ ସେ ରହନ୍ତି

।

କି କର୍ମ କଲେ ଭେଟପାନ୍ତି

।।

କଳା କି ଶ୍ୟାମଳ ଗଉର

।

କିବା ଲୋହିତ ବର୍ଣ୍ଣ ତାର

।।

ଦିବା ରାନ୍ତ୍ରରେ କାହିଁ ଥାନ୍ତି

।

ସ୍ତିରୀକି ପୁରୁଷ ବୋଲାନ୍ତି

।।

ଶ୍ରବଣେ ଅଚ୍ୟୁତ ବଚନ

।

ବୋଲନ୍ତି କମଳ ଲୋଚନ

।।

ତୁ ଯେ ପୁଚ୍ଛଲୁ ଭଲା ମର୍ମ

।

କହିବା ଶୁଣ ବ୍ରହ୍ମ ଧର୍ମ

।।

ବ୍ରହ୍ମ ପୁରୁଷ ଯେ ଅଟନ୍ତି

।

ଶୁକ୍ଲାମ୍ୱର ଯେ ତାଙ୍କ ଜ୍ୟୋତି

।।

ଅରୂପ ଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମ ଦେହୀ

।

ରୂପରେ ପଟାନ୍ତର ନାହିଁ

।।

ଅଶେଷ ପୁରେ ଯେତେ ସ୍ଥାନ

।

ବ୍ୟାପିଛି ଅଣାକାର ବ୍ରହ୍ମ

।।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅଖଣ୍ଡ ମଣ୍ଡଳ

।

ଶ୍ରବଣେ ବିରାଜେ କୁଣ୍ଡଳ

।।

କୋଟିଏ ରବି ଛବି ନିନ୍ଦେ

।

ବିଜୟେ ସର୍ବଜୀବ ହୃଦେ

।।

ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ ବୋଲି ଯାହା

।

ପୁଚ୍ଛିଲ କହେ ଶୁଣ ତାହା

।।

ସ୍ତିରୀ ଅଙ୍ଗଟି ସେହି ଜାଣ

।

ପୁରୁଷ ସେହିଟି ପ୍ରମାଣ

।।

ଦେଖ ତୋହର ହୃଦେ ସେହି

।

ସକଳ ଶୁଣାଇ ଶୁଣଇ

।।

ସେ ପ୍ରଭୁ ମୋର ହୃଦେ ବିଜେ

।

କରି କରାଉଛନ୍ତି ନିଜେ

।।

ମୋ ହୃଦେ ଥାଇଣ କହନ୍ତି

।

ତୋ ହୃଦେ ଥାଇଣ ଶୁଣନ୍ତି

।।

ସେ ବ୍ରହ୍ମ ସକଳ ଘଟରେ

।

ବିଜୟ ନ୍ତ୍ରିଗୁଣ ରୂପରେ

।।

ପୁଣି ନିର୍ଗୁଣ ରୂପ ଧରି

।

ନ୍ତ୍ରିଗୁଣ ତଲ୍ଲୁକୁ ଓଟାରି

।।

ମହାବ୍ରହ୍ମଙ୍କ ନିରୂପଣ

।

କରିବା ବଡ଼ଇ କଠିନ

।।

ଅଚ୍ୟୁତ ଅମୃତଟି ସେହି

।

ତାଙ୍କର ଆଦିଅନ୍ତ ନାହିଁ

।।

ଦେବେ ଅଗମ୍ୟ ମହାବ୍ରହ୍ମ

।

ତୁ ପୁଣି ପୁଚ୍ଛ ତାର ମର୍ମ

।।

ସେ ଶୂନ୍ୟବ୍ରହ୍ମ କଲେ ଦୟା

।

ତାଠାରୁ ତୁଟିଯାଏ ମାୟା

।।

ବ୍ରହ୍ମରେ ପଶଇ ଶରଣ

।

କରଇ ବ୍ରହ୍ମ ନିରୂପଣ

।।

ତବ ଆଜ୍ଞାରେ ଶୁଷ୍କ ତରୁ

।

ପଲ୍ଲବି ଦୁବ ହୁଏ ଦାରୁ

।।

ପର୍ବତ ମେରୁ ପ୍ରାୟେ ହେବ

।

ପଥର ପାଣିଯେ ହୋଇବ

।।

କଳା କମଳ ଧଳା ହେବ

।

ମେଘ ନ ଥାଇ ବୃଷ୍ଟିହେବ

।।

ବୃଦ୍ଧ ଯୈାବନ ଅଙ୍ଗ ହେବ

।

ପାଚିଲା ବାଳ କଅଁଳିବ

।।

ଘୁଙ୍ଗା ଯେ ବାକ୍ୟ ଉଚ୍ଚାରିବ

।

ପଙ୍ଗୁ ପର୍ବତ ଲଂଘିଯିବ

।।

ଗବ ଯେ ହୋଇବ ଚନ୍ଦନ

।

ପାପୀକି ପ୍ରାପ୍ତ ସ୍ୱର୍ଗସ୍ଥାନ

।।

ଲୈାହ ଯେ ହୋଇବ ସୁବର୍ଣ୍ଣ

।

ଖର୍ପର ହେବ ଅଷ୍ଟରତ୍ନ

।।

ମୃତ୍ତିକା ପିତୁଳା ନିର୍ଜୀବ

।

ସେ ପୁଣି ବଚନ କହିବ

।।

ଅସଙ୍ଗା ଗାବ କ୍ଷୀର ଦେବ

।

ନିର୍ଝରୁ ଝର ଯେ ବହିବ

।।

ଫଟା ଆଶ୍ରମ ନୂଆ ହେବ

।

ଅଦିନେ ବସନ୍ତ ବହିବ

।।

ମହାବ୍ରହ୍ମଙ୍କ କରୁଣାରେ

।

ବ୍ରହ୍ମରେ ଲୀନହୋଇପାରେ

।।

ଯୋଗୀଏ ଯୋଗମାର୍ଗେ ବଣା

।

ହୁଅନ୍ତୁ ନ ପାଇ ଠିକଣା

।।

ଯୋଗାଙ୍ଗୀ ଭୋଗାଙ୍ଗୀ ଯେ ପୁଣି

।

ନ୍ତ୍ରିବୀଜ ଅଭ୍ୟାସ ଯେ ଜ୍ଞାନୀ

।।

କେହୁ ଯୁଗଳ ମୂର୍ତ୍ତଧ୍ୟାନେ

।

ରହନ୍ତି ଗର୍ବ କରିମନେ

।।

ଯେ କରେ ଓମତି ସାଧବ

।

ମାଳା ଜପଇ ଠକ ଠକ

।।

ଭେଦଇ ସପ୍ତ ପଞ୍ଚାତ୍ମିକ

।

ବସାଣ ବସାଏ ଅନେକ

।।

କେ ପୁଣି ସପ୍ତାଙ୍ଗରେ ଥାଇ

।

ଛାୟା ଅବାଡ଼ କେ ସାଧଇ

।।

ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯୋଗ କରି କରି

।

ମନ ଯେ ତହୁଁ ଆସେ ଫେରି

।।

ବ୍ରହ୍ମର ନୋହିଲେ କରୁଣା

।

ବ୍ରହ୍ମାଦି ସୁରେ ହୋନ୍ତି ବଣା

।।

ବ୍ରହ୍ମ ଯେ ହୋଇଲେ ପ୍ରସନ୍ନ

।

ଆପେ ଦିଅନ୍ତି ଦରଶନ

।।

ମନ ଯାହାର ସରୁ ହୋଇ

।

ସେହି ବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ଭେଟ ପାଇ

।।

ନୋହିଲେ ନ ପାବନ୍ତି ଭେଟ

।

ଯାହାର ମନ ଗର୍ବେ ମୋଟ

।।

ବ୍ରହ୍ମର ନାହିଁ ସ୍ଥଳ କୂଳ

।

ବ୍ରହ୍ମହିଁ ଏକା ଆଦିମୂଳ

।।

ବ୍ରହ୍ମରେ ଯେହୁ କରେ ଲୟେ

।

ତାର ନ ଥାଏ ଭବ ଭୟେ

।।

ଭାବିତେ ପ୍ରେମେ ବ୍ରହ୍ମ ଧ୍ୟାଇ

।

ଅନ୍ତିମେ ବ୍ରହ୍ମେ ଲୀନ ହୋଇ

।।

ଜନ୍ମ ମରଣୁ ନିସ୍ତରଇ

।

ଯେ ବ୍ରହ୍ମଦର୍ଶୀ ପ୍ରେମେ ଥାଇ

।।

ସେ ଶୂନ୍ୟବ୍ରହ୍ମ ହୃଦେ ଧ୍ୟାଇ

।

ଫକୀର କହେ କର ନ୍ତ୍ରାହି

।।

ପୁଣିହିଁ ଅଚ୍ୟୁତ ପ୍ରଣମି

।

ପୁଚ୍ଛିଲେ ଆହେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

।।

ବ୍ରହ୍ମର ମର୍ମ ବୁଝାଇଲେ

।

କେତେକ କଥା ନ କହିଲେ

।।

ଯେ କିଛି ରହିଲା ସଂଶୟ

।

ବୁଝାଇ ଦିଅ ଦୟାମୟ

।।

ଆଦି ଅପର୍ଣ୍ଣା ଯେଉଁ ଦେବୀ

।

ଦୁର୍ଗତି ଖଣ୍ଡିନୀ ଭୈରବୀ

।।

ତାହାଙ୍କ ଗର୍ଭରୁ ଉତ୍ପତ୍ତି

।

କେମନ୍ତେହେଲେ ବେନିମୂର୍ତ୍ତ

।।

ଯେ ଅଣ ଆକାରୁ ଆକାର

।

ନ ଥିଲା ତାଙ୍କ ଜନ୍ମ ଦ୍ୱାର

।।

କେଉଁ ଦୁଆରେ ହେଲେ ଜନ୍ମ

।

ସେ ମର୍ମ କହ ଗୁରୁବ୍ରହ୍ମ

।।

ବୋଲନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ନିରାକାର

।

ଶୁଣ ଅଚ୍ୟୁତ ମର୍ମ ତାର

।।

ସେ ଯୋଗମାୟା ଯୋଗବଳେ

।

ଲୋମକୁ ଉପାଡ଼ିବା ବେଳେ

।।

ବିମ୍ବର ରହିଥିଲା ତହିଁ

।

ଆଣ୍ଟେଚାପନ୍ତେ ମହାମାଈ

।।

ସେହି ବିମ୍ବର ଦ୍ୱାର ଦେଇ

।

ଉତ୍ପନ୍ନ ହେଲେ ମୂର୍ତ୍ତି ଦୁଇ

।।

ହେମ ମର୍କତ ପ୍ରାୟେ ଜ୍ୟୋତି

।

ବିରାଜି ଦିଶନ୍ତି ସେ ମୂର୍ତ୍ତି

।।

ମୃତ୍ୟୁ ପିଣ୍ଡରେ ଯେ ସମାନ

।

ନ ଥିଲା ତାଙ୍କର ଚେତନ

।।

ଏମନ୍ତ ଦେଖି ଆଦିମାତ

।

ବିକଳ ହୋଇଣ ବହୁତ

।।

ମହାବ୍ରହ୍ମକୁ ଲୟ କଲେ

।

ବ୍ରହ୍ମ ଯେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ

।।

ଦଶ ଅକ୍ଷର ମନ୍ତ୍ର ତହିଁ

।

ଦର୍ଶନ ଦ୍ୟନ୍ତେ ମହାମାଈ

।।

ଭାବନ୍ତି ଏହି ବ୍ରହ୍ମ ମନ୍ତ୍ର

।

ଜଗତେ ହୋଇବ ସିଦ୍ଧାନ୍ତ

।।

ବାଳକ ବାଳିକାଙ୍କୁ ଘେନି

।

କୋଳେ ଧରିଣ ଠାକୁରାଣୀ

।।

ସେ ଦଶାକ୍ଷର ବ୍ରହ୍ମ ମନ୍ତ୍ର

।

ଶ୍ରବଣେ ଫୁଙ୍କିଲେ ତୁରିତ

।।

ପ୍ରାପତ ହୋଇଲା ଜୀବନ

।

ଚେତିଣ ବୁଲାନ୍ତି ନୟନ

।।

ସେ ବେନି ଅଙ୍ଗ ଜଡ଼ା ଜଡ଼ି

।

କେହି ଯେ କାହାକୁ ନ ଛାଡ଼ି

।।

ଭେଦା ଭେଦ ଯେ କିଛି ନାହିଁ

।

ଯୁଗଳ ମୂରତି ସେ ଦୁଇ

।।

ଯୁଗଳ ଅଙ୍ଗ ଯେ ଏକାଙ୍ଗ

।

ନିମିଷେ ନ ଛାଡ଼ନ୍ତି ସଙ୍ଗ

।।

ବାମାଙ୍ଗ ଅଟେ ରାଧା ରୂପ

।

ଡାହାଣ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ସ୍ୱରୂପ

।।

ଦୁର୍ଗା ଯେ ଆନନ୍ଦ ମନରେ

।

ତାହାଙ୍କୁ ଧଇଲେ କୋଳରେ

।।

ଯୁବା ସ୍ୱରୂପ ତାଙ୍କୁ କଲେ

।

ନିଜେ ତାହାଙ୍କୁ ସ୍ଥାନଦେଲେ

।।

ଦେବୀ ହୋଇଲେ ସିଂହାସନ

।

ତହିଁ ବସିଲେ ବେନିଜନ

।।

ତହୁଁ ଯୁଗଳ ଲୀଳା ହେଲା

।

ସଂସାରେ ପ୍ରଘଟ ହୋଇଲା

।।

ଅରୂପ ବ୍ରହ୍ମରୁ ଯେ ରୂପ

।

ହୋଇଲା ଯୁଗଳ ସ୍ୱରୂପ

।।

ଗୋଲକ ଭୁବନେ ରହିଲେ

।

ଯେଯେଉଁ ସେବାରେ ରହିଲେ

।।

ପଟଳ ଛୟାଳିଶ ସେହି

।

ବିଶେଷ ବର୍ଣ୍ଣିତ ଅଛଇ

।।

ଯୁଗଳ ମୁରତିର ଲୀଳା

।

ଚାରି ଯୁଗରେ ପ୍ରକାଶିଲା

।।

ଅରୂପ ବ୍ରହ୍ମରୂପ ହେଲେ

।

ଜଗତ ମଧ୍ୟେ ଗୋଳକଲେ

।।

ସେହିଟି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ

।

ସେ ବ୍ରହ୍ମ ଶ୍ରୀରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ

।।

ସେହି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହଳଧର

।

ସେହିଟି ନାନା ଅବତାର

।।

ଲୀଳା ସାରିଣ ବ୍ରହ୍ମଅଂଶୀ

।

ମହାବ୍ରହ୍ମରେ ଯାନ୍ତି ମିଶି

।।

ସେ ମହାବ୍ରହ୍ମ ପଦ ଧ୍ୟାଇ

।

ଫକୀର ମହାନ୍ତି କହଇ

।।

ହେ ଶୂନ୍ୟବାସୀ ଶୂନ୍ୟଦେହୀ

।

ତବ ଆଶ୍ରୟେ ଅଛି ରହି

।।

ପଦ୍ମ ଚରଣେ ରହୁ ମନ

।

ଏତିକି ମାନ୍ତ୍ର ମୋ ଧିଆନ

।।

କୃପାରେ ହୋଇ ସୁପ୍ରସନ

।

ତାର ହେ ଅବିନାଶୀ ବ୍ରହ୍ମ

।।

ଦର୍ଶନ ଦେଇଣ ଉଦ୍ଧବ

।

ଏତିକି ପ୍ରାର୍ଥନା ମୋହର

।।

ଅଚ୍ୟୁତ ଶିରେ ଯୋଡ଼ିକର

।

ବୋଲେ ହେ ଗୁରୁ ନିରାକାର

।।

ନମସ୍ତେ ମହାଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମ

।

ନିସ୍କାମ ନିର୍ମୋହ ନିର୍ଗୁଣ

।।

ଜୟ ଅନାଦି ଯୋଗେଶ୍ୱର

।

ଅନନ୍ତ ମହିଁମା ସାଗର

।।

ନମସ୍ତେ ମହାଶୂନ୍ୟ ବାସୀ

।

ଅରୂପାନନ୍ଦ ବ୍ରହ୍ମରାଶି

।।

ଏକଇ ବ୍ରହ୍ମରେ ଅନେକ

।

ପ୍ରକାଶ କଲ ପଦ୍ମମୁଖ

।।

କେଉଁ ଯୁଗରେ କେଉଁ ଖେଳ

।

କଲ ହେ ପ୍ରଭୁ ଆଦିମୂଳ

।।

ସତ୍ୟରେ କେଉଁ ଅବତାର

।

ହୋଇଲେ ପ୍ରଭୁ ନିରାକାର

।।

ନ୍ତ୍ରେତାରେ କେଉଁ ରୂପ ଧର

।

ଦ୍ୱାପରେ କି ରୂପ ତୁମ୍ଭର

।।

କଳିରେ କେବଣ ମୂରତି

।

ହୋଇବ ପ୍ରଭୁ ଦାଶରଥି

।।

ଜଗତେ ପ୍ରାଣୀମାନେ ଯେତେ

।

ସତ୍ୟରେ ତରିବେ କେମନ୍ତେ

।।

କି ମନ୍ତ୍ର କରିବେ ଭଜନ

।

ଫେଡ଼ି କହିବା ନିରଞ୍ଜନ

।।

ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ଭଗବାନ

।

ଶୁଣ ଅଚ୍ୟୁତ ଦେଇ ମନ

।।

ସତ୍ୟ ଯୁଗର ପ୍ରାଣୀ ଯେତେ

।

ସତ ଯେ କହନ୍ତି ସମସ୍ତେ

।।

ଶ୍ରୀ ନାରାୟଣ ମନ୍ତ୍ର ସ୍ମରି

।

ଭବ ସାଗରୁ ଯାନ୍ତି ତରି

।।

ନ୍ତ୍ରେତାରେ ଶ୍ରୀରାମ ତାରକ

।

ମନ୍ତ୍ର ଭଜନ୍ତେ ନରଲୋକ

।।

ଜୀବିତେ ଆନନ୍ଦରେ ଥାଇ

।

ଅନ୍ତିମେ ବୈକୁଣ୍ଠେ ବସଇ

।।

ଦ୍ୱାପର ଯୁଗରେ ଯେ ପୁଣି

।

ଗୋପାଳ ମନ୍ତ୍ର କରି ଧ୍ୟାନ

।।

ଗୋଲକ ଭୁବନେ ବସନ୍ତି

।

ଏବେ ତୁ ଶୁଣ କଲି ରୀତି

।।

କଳିଯୁଗରେ ମହାମନ୍ତ୍ର

।

ଧ୍ୟାଇଣ ହୋଇବ ମୁକତ

।।

ଏବେ ତୁ ଶୁଣ ସତ୍ୟ ମୁହିଁ

।

ନରକେଶ୍ୱରୀ ମୂର୍ତ୍ତି ହୋଇ

।।

ମୃତ୍ତ ଦାରୁଣଙ୍କୁ ନାଶିଲି

।

ଧରଣୀ ଭାରା ଉଭାସିଲି

।।

ସେ ଦୁଷ୍ଟେ ଯହୁଁ ହେଲେ ନଷ୍ଟ

।

ଦେବତା ହୋଇଲେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ

।।

ପୁଣିହିଁ ସେ ମୃତ୍ତ ଦାରୁଣ

।

ହେଲେ ରାବଣ କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ

।।

ନ୍ତ୍ରେତାଯୁଗରେ ଜନ୍ମ ହୋଇ

।

କମ୍ପମାନ ଯେ ହେଲା ମହୀ

।।

ତପେ ତୋଷିଣ ବେଦବର

।

ପାଇଲେ ଜଟଜ୍ଜୟୀ ବର

।।

ସମସ୍ତ ଭୁବନ ଜିଣିଲେ

।

ସୁରଙ୍କୁ ପାଦେ ଖଟାଇଲେ

।।

ଜାଣିଲି ଦେବଙ୍କ ବିପତ୍ତି

।

ଭାରା ନାଶନେ କଲୁମତି

।।

ଶ୍ରୀରାମ ସ୍ୱରୂପ ଧରିଣ

।

ବଧି ରାବଣ କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ

।।

ଭୂଭାରା ନାଶି ଧରାଧାମେ

।

ମିଶିଲି ଯାଇଁ ମହାବ୍ରହ୍ମେ

।।

ନ୍ତ୍ରେତା ଯୁଗରେ ଖେଳି ସାରି

।

ପୁଣି ଦ୍ୱାପରେ ଅବତରି

।।

ଗୋପୀଏ ମୋହର ବିଶ୍ୱାସ

।

କଂସ କେଶୀଙ୍କି କଲି ନାଶ

।।

ଦ୍ୱାରକା ପୁରେ ଖେଳ କଲି

।

ଶେଷରେ ବ୍ରହ୍ମରେ ମିଶିଲି

।।

କଳିରେ କଳିଙ୍ଗ ଦଇତ

।

ଉତ୍ପାତ କରନ୍ତେ ବହୁତ

।।

କଳଙ୍କି ଅବତାର ହେବି

।

ସେ ଦୁଷ୍ଟଦୈତ୍ୟକୁ ନାଶିବି

।।

ବସୁଧା କରିବି ଉଦ୍ଧାରି

।

ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେବେ ସୁରନର

।।

ଭକ୍ତ କରିବେ ଜୟେ ଜୟେ

।

ମୋ ପାଦପଦ୍ମେ ଥିବଲୟେ

।।

କରିବେ ମୋର ଗୁଣମାନ

।

ମୋ ନାମ କରିବେ କୀର୍ତ୍ତନ

।।

ପାଇବେ ଦିବ୍ୟ ଭୋଗମାନ

।

ଅନ୍ତିମେ ପାଦେ ହେବେ ଲୀନ

।।

ଶୁଣି ଅଚ୍ୟୁତ ତୋଷ ହେଲେ

।

କାକୁସ୍ଥ ହୋଇଣ ରହିଲେ

।।

ଫକୀର କହେ ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ

।

ପୂରଣ କର ମନସ୍କାମ

।।

ତବ ଆଜ୍ଞାରେ ସର୍ବସିଦ୍ଧ

।

କୁଳ ନ ଲଘଂଇ ଜଳଧି

।।

ପ୍ରଭୁ ହୋଇଣ ପରସନ୍ନ

।

କୃପାରେ ଦିଅ ଦରଶନ

।।

ଏତିକି ମୋହର ବିନତି

।

ଅଶେଷ ଭୁବନର ପତି

।।

ଏ ଜୀବ ଅଟେ ତବାଧୀନ

।

ତବ ଚରଣେ ରହୁ ମନ

।।

ତୋ ନାମ ଗାଇ ଜୀବ ଯାଉ

।

ପ୍ରାଣ କରତା ମହାବାହୁ

।।

ମୁଁ ଅଟେ ଅଜ୍ଞାନୀ ଅରକ୍ଷ

।

ଉଦ୍ଦର ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଅଲେଖ

।।

ଅଚ୍ୟୁତ ହୋଇଣ ବିନୟ

।

ବୋଲେ ଶୁଣ ହେ ଦୟାମୟ

।।

ଆପଣେ ସ୍ୱୟଂ ପରଂବ୍ରହ୍ମ

।

କରି କରାଅ ସର୍ବ କର୍ମ

।।

ମର୍ମ୍ମ ତା ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

।

ଭ୍ରମରେ ପଡ଼ି ଭ୍ରମୁଥାଇ

।।

କେବଳ ଶ୍ରମ ମାନ୍ତ୍ର ସାର

।

ଆତ୍ମା ପରତେ ନୋହେ ଯାର

।।

ହେ ପ୍ରଭୁ ଅନନ୍ତ ଶୟନେ

।

ଆପଣ ଥିଲେ ଯୋଗଧ୍ୟାନେ

।।

ଅନନ୍ତ କିଏ ସେ ଅଟଇ

।

କାହୁଁ ଜନମ ହେଲେ ସେହି

।।

ଆପଣ ପୂର୍ଣ୍ଣ ବ୍ରହ୍ମମୟ

।

କେଉଁ ବ୍ରହ୍ମକୁ କର ଲୟ

।।

ହେ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରକାଶ ତା କର

।

ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ନିରାକାର

।।

ଶୁଣ ହେ ଭକତ ଉତ୍ତମ

।

ତୋତେ କହିବା ତାର ମର୍ମ

।।

ଯେ ପ୍ରଭୁ ଅଲେଖ ଅବ୍ୟକ୍ତ

।

ତାଙ୍କର ନାହିଁ ଆଦି ଅନ୍ତ

।।

ସେ ଅଣ ଆକାରୁ ଆକାର

।

ହୋଇଲି ମୁହିଁ ନିରାକାର

।।

ସେ କାଳେ ମନେ ଭାବିଲଇଁ

।

ସଙ୍ଗେ ମୋହର କେହିନାହିଁ

।।

ସଖା ଯେ କରିବ ଗୋଟିଏ

।

ସେ ମୋତେ ହୋଇବ ଆଶ୍ରୟେ

।।

ଏମନ୍ତ ମନେ ବିଚାରିଲି

।

ମସ୍ତକ କେଶକୁ ଧରିଲି

।।

ସେ କେଶ ହସ୍ତରେ ସଜାଡ଼ି

।

ଗୋଟିଏ ତହିଁରୁ ଉପାଡ଼ି

।।

ଭାବିଲି କେଶ ନାଗବଳି

।

ଏ କେଶ ଜନ୍ମୁ ନାଗ ଭଳି

।।

ମନ୍ତ୍ରରେ ଜୀବନ୍ନ୍ୟାସ କଲି

।

ତଦନ୍ତେ ତାର ନାମ ଦେଲି

।।

ଶୁଣ ଅଚ୍ୟୁତ ବୋଲେ ଗୁରୁ

।

କି ନାମ ଦେଲ କଳ୍ପତରୁ

।।

ପ୍ରଭୁ ବୋଲନ୍ତି କହେ ଶୁଣ

।

ତା ନାମ ଅଟଇ ସୁଜାଣ

।।

ସେ ନାଗ ବଡ଼ ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତ

।

କହୁଛି ତହିଁର ବୃତ୍ତାନ୍ତ

।।

ତା ଲାଞ୍ଜ ମୁଣ୍ଡ ଏକଠାରେ

।

କଲା ଯେ ମଣ୍ଡଳ ଆକାରେ

।।

ପଦ୍ମକେଶର ପ୍ରାୟେ ହୋଇ

।

ସେହି ମଣ୍ଡଳ ଶୋଭା ପାଇ

।।

ତା ପରେ ମୁଁହି ଯୋଗାସନେ

।

ରହିଲି ମହାବ୍ରହ୍ମ ଧ୍ୟାନେ

।।

ଚାରି ଯୋଜନ ଲମ୍ବ ସେହି

।

ସେବେଳେ ମୋତେ ସେ କହଇ

।।

ହେ ଦେବ ଦେବ ଭାବଗ୍ରାହୀ

।

ଦ୍ୱାର ରକ୍ଷଣେ କେହି ନାହିଁ

।।

ମୋ ପରେ ଆରୋହିଲି ପ୍ରଭୁ

।

ପ୍ରାନ୍ତରେ ଅଗୋଚର ସବୁ

।।

ସୁର ଅସୁରେ ଯେ କପଟି

।

ଛାମୁକୁ ଆସିବେ ସେ ଭେଟି

।।

ତାଙ୍କର ଗତାଗତ ଭାବ

।

କିଛି ତ ଜଣା ନ ପଡ଼ିବ

।।

ଏଥକୁ ଦ୍ୱାର ରକ୍ଷାକର

।

ଜଣାଇ ଦେଲି ଶ୍ରୀଛାମୁର

।।

ସେ ନାଗ ବଚନ ଶୁଣିଲି

।

ମନରେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇଲି

।।

ଜାନୁରୁ ଲୋମକୁ ଉପାଡ଼ି

।

ଜୀବନ ଦେଲି ମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ି

।।

ବୋଇଲି ବୃକ୍ଷେକ ତୁ ହୁଅ

।

ପଶ୍ଚିମ ଦ୍ୱାର ଜଗିଥାଅ

।।

ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ସୁରାସୁର

।

ତାହାଙ୍କୁ ନିରୋଧ ତୁ କର

।।

ପଶ୍ଚିମ ଦ୍ୱାର ରକ୍ଷା ହେଲା

।

ଦକ୍ଷିଣ ରଖିବ କେ ଭଲା

।।

ଏମନ୍ତ ମନରେ ଭାବିଲି

।

ଶ୍ରୀ ଭୁଜୁଁ ଲୋମେକ କାଢ଼ିଲି

।।

ଦକ୍ଷିଣ କର ଲୋମ ବୋଲି

।

ଦକ୍ଷିଣ ଦୁଆରେ ସ୍ଥାପିଲି

।।

ବୋଇଲି ଏ ସ୍ଥାନେ ତୁ ଥିବୁ

।

କାହାକୁ ଛାଡ଼ିଣ ନ ଦେବୁ

।।

କପଟ କରି ଯେ ଆସିବ

।

ତୋହର କରେ ନାଶଯିବ

।।

ଦୈତ୍ୟ ଦଳନ ନାମ ଦେଇ

।

ଦକ୍ଷିଣ ଦୁଆରେ ରଖାଇ

।।

ସେ ଲୋମ ଭୀମ ମୂର୍ତ୍ତ ହେଲା

।

ଦକ୍ଷିଣ ଦ୍ୱାର ଆବୋରିଲା

।।

ମୋତେ ବହିଛି ଯେଉଁ ନାଗ

।

ତାହାର ପୂର୍ବ ଦ୍ୱାର ଭାଗ

।।

ଶୁଣ ହେ ଭକ୍ତ ମନ ଦେଇ

।

ସୁଜାଣ ପର୍ବଦ୍ୱାର ଚାହିଁ

।।

ମୂହୁର୍ତ୍ତେ ନ ପଡ଼େ ପଇତ

।

ତା ତେଜେ ଦିଶଇ ଆଲୋକ

।।

ପୁଣିହିଁ ନିଜ ଭ୍ରୂଲତାରୁ

।

ଲୋମେକ ଉପାଡ଼ିଲି ସରୁ

।।

ମନ୍ତ୍ରରେ ଜୀବନ୍ନ୍ୟାସ ଦେଇ

।

ମହାମୂର୍ତ୍ତ ଯେ ହେଲା ସେହି

।।

ତାହାକୁ କହିଲି ଏମନ୍ତ

।

ଭ୍ରୂଲତା ଲୋମୁଁ ହେଲୁ ଜାତ

।।

ଶ୍ରୀମନ୍ତ ନାମ ହେଉ ତୋର

।

ଜଗ ତୁ ଉତ୍ତର ଦୁଆର

।।

ଏ ଦ୍ୱାର ରହେ ତୋର ଭାଗେ

।

ଯା ହାନିଲାଭ ତୋତେ ଲାଗେ

।।

ଏଥେଁ ଆସିଲେ ସୁରାସୁର

।

କେଭେଁ ତୁ ନ ଛାଡ଼ିବୁ ଦ୍ୱାର

।।

ମୋର ଶ୍ରୀ ଛାମୁରେ କହିବୁ

।

ଯା ଆଜ୍ଞା ହେବ ତା କରିବୁ

।।

ଏମନ୍ତ ଚାରିଦ୍ୱାର ଦ୍ୱାରୀ

।

ଜଗିଣ ରହିଲେ ମୋହରି

।।

ସୁରଙ୍କୁ ପଡ଼ିଲେ ବିପତ୍ତି

।

ସଙ୍ଗତେ ଘେନି ବେଦପତି

।।

ଭବ ବାସବ ରତ୍ନାକର

।

ଆଦିତ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ନିଶାକର

।।

ମୋ ଥିବା ସ୍ଥାନରେ ଜଣାନ୍ତି

।

ଆଶ୍ୱାସି ତାଙ୍କ କରେ ଶାନ୍ତି

।।

ତାହାଙ୍କ ଯୋଗୁଁ ଅବତାର

।

ହୋଇଣ ନାଶଇ ଭୂଭାର

।।

ବୋଲଇ ଫକୀର ଅଧମ

।

ଧ୍ୟାଇଣ ଗୁରୁ ଶ୍ରୀଚରଣ

।।

ଅଚ୍ୟୁତ ଶିରେ କରଯୋଡ଼ି

।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ପାଦତଳେ ପଡ଼ି

।।

ଭୋ ଗୁରୁଦେବ ନିରାକାର

।

ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର

।।

ମୋହର ପୂର୍ବ ଭାଗ୍ୟବଳୁ

।

ଦର୍ଶନ ଦେଲ ହେ ଦୟାଳୁ

।।

ତବ ଶ୍ରୀଚରଣେ ଶରଣ

।

ଯିବାରୁ କରିଲି କାରଣ

।।

ନିର୍ମାୟା ପୁରୁଷ ଆପଣ

।

ଅଣ ଅକ୍ଷରୁ ଯେଣୁ ଜନ୍ମ

।।

ଅଚ୍ୟୁତ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ତହୁଁ

।

ଶ୍ରୀ ନିରାକାର ମହାବାହୁ

।।

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣରେ ନନ୍ଦନ

।

କହିବା ତହିଁର କାରଣ

।।

ଅଣ ଆକାରୁ ମୁଁ କ୍ଷରିଲି

।

ନିରାକାର ଯେ ବୋଲାଇଲି

।।

ଠୁଳ ଶୂନ୍ୟରେ ମୋ ବିହାର

।

ଜ୍ୟୋତି ସ୍ୱରୂପ ଅଟେ ମୋର

।।

ସେ ଠୁଳ ଶୂନ୍ୟେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ

।

ମୋ ଯୋଗୁ ସର୍ବ କର୍ମହୋଇ

।।

ନ୍ତ୍ରିସପ୍ତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ପତି

।

ମୋତେ ସକଳେ ମାନିଛନ୍ତି

।।

ଚାରି ଯୁଗରେ ରୂପ ମୋର

।

ଏକଇ ପ୍ରକାରେ କୁମର

।।

ଜ୍ୟୋତି ପୁରୁଷ ବୋଲାଇଲି

।

ଅରୂପେ ଗଣନା ନୋହିଲି

।।

ରଚନା ରୂପ ମୁଁ ଅଟଇ

।

ଅରୂପେ ଲକ୍ଷ ହେବି କାହିଁ

।।

ଯେଣୁ ମୋହର ରୂପ ଅଛି

।

ପ୍ରକୃତ କଳ୍ପନା ଲାଗିଛି

।।

ମୁଁ ନିରାକାର ବ୍ରହ୍ମ ହରି

।

ଅଙ୍ଗେ ପୁରୁଷ ଅଙ୍ଗେ ସ୍ତିରୀ

।।

ବାମାଙ୍ଗ ଅଟେ ସ୍ତିରୀ ରୂପ

।

ଡାହାଣ ପୁରୁଷ ସ୍ୱରୂପ

।।

ତହିଁରୁ କଳ୍ପଣା କ୍ଷରିଲା

।

ନାଦ ବିନ୍ଦୁ ଯେ ଜନ୍ମ ହେଲା

।।

ଯେଣୁ ସେ କଳ୍ପନା ଭୁବନ

।

ତେଣୁସେ ନୋହେ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ

।।

ମୋହର ଜ୍ୟୋତି ରୂପ କାୟା

।

ତହୁଁ ଲାଗିଛି ମୋହ ମାୟା

।।

ଆଦି ସଂସାରେ ମୋହ ଜାଲେ

।

ପ୍ରକୃତିଛନ୍ତି ମାଳେ ମାଳେ

।।

ସେ ରୂପ ବିଷ୍ଣୁ ମାୟା ହୋଇ

।

ଜନ୍ମ ହୋଇଲେ ମୁକ୍ତି ନାହିଁ

।।

ବିଷ୍ଣୁ ଯୋନିରେ ବିଷ୍ଣୁ ମାୟା

।

ବୁଡ଼ାଇ ରଚିଲା ଏ କାୟା

।।

ମାୟାକୁ ଆଦିଶକ୍ତି କହି

।

ଅନନ୍ତ ଗର୍ଭରେ ସେ ବୋଲାଇ

।।

ନ୍ତ୍ରିସପ୍ତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ଜାଣ

।

ଲାଗିଛି ଜନମ ମରଣ

।।

ତହିଁର ଆଗେ କିଛି ନାହିଁ

।

ଅଭୟ ବ୍ରହ୍ମପୁର ସେହି

।।

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ବ୍ରହ୍ମଅଂଶୀ ଥିବେ

।

ମହା ବ୍ରହ୍ମରେ ହେତୁଦେବେ

।।

ଅରୂପେ ଯିବେଟି ଶରଣ

।

ତେଣୁ ସେ ପାଇବେ କାରଣ

।।

ପୂର୍ଣ୍ଣାନନ୍ଦ ଯେ ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ

।

ନିସ୍କାମ ନିର୍ଗୁଣ ସେ ଧର୍ମ

।।

ଏ ଜୀବ ସ୍ୱରୂପେ ଉତ୍ପତ୍ତ

।

ଅରୂପେ ଆଶ୍ରେ ପାଇଗତ

।।

ଶରୀରଧାରୀ ଯେତେ ହୋଇ

।

ରୂପ ଧ୍ୟାଇଲେ ଗତି ନାହିଁ

।।

ରୂପ ବହିଣ ଜନ୍ମ ହେଲା

।

ଅରୂପ ବ୍ରହ୍ମ ନ ଚିହ୍ନିଲା

।।

ଅଜ୍ଞାନୀ ଜୀବ ନ ଜାଣଇ

।

ରୂପରେ କାହୁଁ ବ୍ରହ୍ମପାଇ

।।

ବ୍ରହ୍ମ ଯୋନୀରେ ଯେ ଉତ୍ପନ୍ନ

।

ସେ ଯେ କରଇ ବ୍ରହ୍ମକର୍ମ

।।

ବିଷ୍ଣୁ ଯୋନୀରେ ଯେହୁ ଜନ୍ମ

।

ବ୍ରହ୍ମଙ୍କୁ ନୁହେ ସେ ଭାର୍ଜନ

।।

ସେ ମହାବ୍ରହ୍ମ ଶୂନ୍ୟ ଦେହୀ

।

କଳ୍ପଣା ବିକାର ଯେ ନାହିଁ

।।

ସର୍ବଦା ଅଟନ୍ତି ସମାନ

।

ସେଠାରେ ନାହିଁ ପାପପୁଣ୍ୟ

।।

ଜାତି ଅଜାତି ନ ମାନନ୍ତି

।

ସକଳ ଘଟେ ପୂରିଛନ୍ତି

।।

ଘଡ଼ି ବେଳ ଯେ ତହିଁ ନାହିଁ

।

ସଦା ଆନନ୍ଦ ବ୍ରହ୍ମ ସେହି

।।

ପୃଥ୍ୱୀ ପରାୟେ ସହିପାରେ

।

ସର୍ବ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ମୋହ ପାରେ

।।

ଅନାଏ ଚନ୍ଦ୍ର କୂପ ଜଳେ

।

ଆଗ ପଛକୁ ଯେ ନ ଚଳେ

।।

ବୀରତ୍ୱେ ବଚନ କହଇ

।

ସାଧନେ ସମର୍ଥଟି ସେହି

।।

ସର୍ବ ଶରୀରେ ସମଭାବେ

।

ଫଳ ଦିଅନ୍ତି ଯେଝା ଭାବେ

।।

ଏମନ୍ତ ବ୍ରହ୍ମ ଯେହୁ ଅଟେ

।

ଆଶ୍ରୟେ ଭବ ଭୟ ତୁଟେ

।।

ଜନ୍ମ ମରଣୁ ସେ ନିସ୍ତରେ

।

ହେତୁ ରହଇ ଯୁଗାନ୍ତରେ

।।

ସେ ମିଶେ ମହା ବ୍ରହ୍ମେ ଯାଇଁ

।

ସଂସାର ମାୟା ନ ଲାଗଇ

।।

ସେ ଭକ୍ତ କରେ ସର୍ବସିଦ୍ଧି

।

ବାକ୍ୟ କରୁଣ ବାରାନିଧି

।।

ଯାହା କହିବ ତାହା ହୁଏ

।

ତା ବାକ୍ୟ ଅନ୍ୟଥା ନ ହୁଏ

।।

ହେ ଭକ୍ତ ରଖିଥାଅ ହେତୁ

।

ଜନ୍ମ ମରଣେ ନ ଡର ତୁ

।।

ପୃଥିବୀ ଆପ ତେଜ ବାଇ

।

ପଞ୍ଚଭୂତ ଏ ଦେହ ହୋଇ

।।

ଧୂମ୍ର ଆକାଶ ଶୂନ୍ୟମୟେ

।

ଠାରିଣ ଚିହ୍ନ ଏ ହୃଦୟେ

।।

ରବି ଶଶୀ ତା ଦ୍ୱୀପାବଳୀ

।

ସେ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପାରେ କଳି

।।

ନକ୍ଷନ୍ତ୍ରମାନେ ଯେ ଶୂନ୍ୟରେ

।

ଦିଶନ୍ତି ଖଦ୍ୟେ ତ ପ୍ରକାରେ

।।

ତେତିଶକୋଟି ସୁରଗଣ

।

ଦିଶନ୍ତି କୁସୁମ ସମା

।।

ଯୋଗ୍ନୀଗଣ ସେ ଅଷ୍ଟକୋଟି

।

ପ୍ରକୃତି ବୋଲି ଭାବିବଟି

।।

ସପ୍ତ ସମୁଦ୍ର ଜଳ ଯେତେ

।

ବୁନ୍ଦେବୋଲି ସେ ଭାବେଚିତ୍ତେ

।।

ପୃଥିବୀ ଏ ମହୀ ମଣ୍ଡଳେ

।

କୁଙ୍କୁମ ବଟା ଶିଳ ଭାଲେ

।।

ଗୋ ଖୋଜ ସମାନ ଏ ପୃଥ୍ୱୀ

।

ଏହି ମଧ୍ୟରେ ଦିନ ରାତି

।।

ଚାରିଘାଟ ଯେ ଚାରିହାଟ

।

ଚାରି ଦିଗରେ ଚାରି ବାଟ

।।

ୟା ମଧ୍ୟେ ବିଜେ ଶୂନ୍ୟବ୍ରହ୍ମ

।

କେହି ଜ ଜାଣେ ତାର ମର୍ମ

।।

ବ୍ରହ୍ମ ଧର୍ମକୁ ଯେ ଛାଡ଼ଇ

।

ଦେବୀ ଖର୍ପରେ ସେ ପଡ଼ଇ

।।

ତାହାର କେବେ ଗତି ନାହିଁ

।

ମାୟାରେ ଭ୍ରମେ ପଡ଼ିଥାଇ

।।

ସମସ୍ତେ ମୋହଠାରୁ ଜନ୍ମ

।

ମୁଁ ନିରାକାର ଆଦି ବ୍ରହ୍ମ

।।

ଆମ୍ଭେ ଲଗାଉ ଛନ୍ଦମାୟା

।

ତେଣୁ ନ ରହଇଟି କାୟା

।।

ଶୁଣ ଅଚ୍ୟୁତ ହେତୁ କରି

।

ଅଙ୍ଗେ ପୁରୁଷ ଅଙ୍ଗେ ସ୍ତିରୀ

।।

ଜନନୀ ରୂପେ ଜନ୍ମ କଲା

।

ମାୟା ସ୍ୱରୂପେ ହରି ନେଲା

।।

ପୂଜା ପାଉଛି ଦେବୀ ରୂପେ

।

ସଂହାରେ କାଳିକା ସ୍ୱରୂପେ

।।

ସେହି ଦେବୀର ଦୟା ନାହିଁ

।

ଭକ୍ଷିବା ମୂଳଟି ଅଟଇ

।।

ରୂପ ଭଜନ ଯେ କରଇ

।

କେବେହେଁ ତରି ନପାରଇ

।।

ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଧ୍ୟାଏ ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମ

।

ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଅଇ ମନସ୍କାମ

।।

ରୂପ ରଚନା ମନୁ ତେଜ

।

ଅରୂପ ବ୍ରହ୍ମ ମନେ ହେଜ

।।

ଆମ୍ଭେ ଯେ ମାୟା କଳେବର

।

ନିର୍ମାୟା ପ୍ରଭୁ ଅଣାକାର

।।

କଳିରେ ବହୁତ ଅଧର୍ମ

।

କୌଣସି ଯୁଗେ ନୋହେ ଜାଣ

।।

କଳିର ଦେଖି ଆଗମନ

।

ମୋହର ମନ ଛନ୍ନଛନ୍ନ

।।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ମୁଖୁ ଏହା ଶୁଣି

।

ଅଚ୍ୟୁତବୋଲେ ଯୋଡ଼ିପାଣି

।।

ମୋ ମନେ ଲାଗଇ ସଂଶୟ

।

ଛାର କଳିକି ତୁମ୍ଭ ଭୟ

।।

ଅଶେଷ ଭୁବନ ମୋହନ

।

ଭକ୍ତଙ୍କୁ ଦିଅ ଦରଶନ

।।

କଳି କି କରିବ ତୁମ୍ଭର

।

କଳି କେ ନାହିଁ ଗଦାଧର

।।

ସେ କଳି କିପରି ଆକାର

।

ଫେଡ଼ି କହିବ ନିରାକାର

।।

ବୋଲେ ଫକୀର ଧ୍ୟାଇ ଗୁରୁ

।

ନ୍ତ୍ରାହି କରିବେ କଳ୍ପତରୁ

।।

ଶୁଣ ଅଚ୍ୟୁତ ଦେଇ ଚିତ୍ତ

।

କହିବା ଭକ୍ତଙ୍କ ଚରିତ

।।

ଯେତେକ ସିଦ୍ଧ ପୀଠ ସ୍ଥାନ

।

ଗୁପ୍ତରେ ଅଛଇଟି ଜାଣ

।।

ସମସ୍ତ କହିବା ବୁଝାଇ

।

ତେ ପ୍ରତି ମୋର ଦୟା ନାହିଁ

।।

ଶ୍ରୀ କ୍ଷେନ୍ତ୍ରଠାରୁ ଯାଜପୁର

।

ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ସ୍ଥାନ ଅଟେ ସାର

।।

ଠାବେ ଠାବେ ଯେ ସାଧୁ ବୃନ୍ଦେ

।

ମେଳା ଯେ କରନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ

।।

କେବଳ ଭକ୍ତ କେଉଁ ସ୍ଥାନେ

।

ବସିଅଛନ୍ତି ମୋର ଧ୍ୟାନେ

।।

କେତେ ଯେ ଯୋଗାସନେ ବସି

।

କେ ରାମ ନାମ ମୁଖେ ଘୋଷି

।।

କେ ମାତିଛନ୍ତି ସଂକୀର୍ତ୍ତନେ

।

କେ ବସି ଶୁଣନ୍ତି ଶ୍ରବଣେ

।।

କେ ରାମତାଳି ଧରି କରେ

।

ମୁଖେ ବୋଲଇ ହରେ ହରେ

।।

ଯାଜପୁର ଯେ ଦିବ୍ୟସ୍ଥାନ

।

ବିରୋଜା ଦେବୀଙ୍କ ଆସ୍ଥାନ

।।

ଜଳୌକା ପର୍ବତଟି ଯହିଁ

।

ସିଦ୍ଧମାନେ ଯେ ଛନ୍ତି ରହି

।।

ଗୁପ୍ତେ ଅଛନ୍ତି ଋଷିଗଣେ

।

ଏକ ଅକ୍ଷର ସ୍ମରି ମନେ

।।

ଅମରାବତୀ ସିଦ୍ଧଗିରି

।

ତହିଁରେ ଭକ୍ତେ ଛନ୍ତି ପୂରି

।।

ଆବର ହନୁ ମଞ୍ଚେଶ୍ୱର

।

ପାହାଡ଼ ଦିଶଇ ସୁନ୍ଦର

।।

ସେ ସ୍ଥାନେ ଉତ୍ତରକୁ ଦେଇ

।

ନଦୀଏ ସଧୀରେ ବହଇ

।।

ଭକ୍ତେକ ତହିଁଛନ୍ତି ଗୁପ୍ତେ

।

ମୋ ପ୍ରେମେ ଥାନ୍ତି ଅନୁକୁଳେ

।।

ନାମ ତାଙ୍କର ସିଦ୍ଧଦେବ

।

ମୋଠାରେ କରିଥାନ୍ତି ଭାବ

।।

ଯେତେକ ଅବତାର ମୋର

।

ସେ ଭକ୍ତ ଦେଖିଛି ନେନ୍ତ୍ରର

।।

ଶ୍ରୀରାମ ଅବତାର ମୁହିଁ

।

ସେ ସିଦ୍ଧସ୍ଥାନେ ଥିଲି ରହି

।।

ପୁଣିହିଁ କୃଷ୍ଣ ଅବତାରେ

।

ଲୁଚିଲି ଜରାସନ୍ଧ ଡ଼ରେ

।।

ଅମରାବତୀ ସିଦ୍ଧଗିରି

।

ତହିଁରେ ଛନ୍ତି ଭକ୍ତେ ପୁରି

।।

ଏ ଅଷ୍ଟାଦଶ ସିଦ୍ଧିମାନ

।

ସେଠାରେ କରନ୍ତି ସାଧନ

।।

ଚିନ୍ତ୍ରୋତ୍ପଳା ନଦୀର ପାଶେ

।

ଶାରଳା ବଟ ଶୋଭା ଦିଶେ

।।

ନେମ୍ବାଳ ବୋଲି ଯେଉଁ ଗ୍ରାମ

।

ଅଚ୍ୟୁତ ସେ ତୋର ଆଶ୍ରମ

।।

ସିଦ୍ଧ ସାଧୁଏ ତହିଁ ଛନ୍ତି

।

ବ୍ରହ୍ମ ଯେ ଏକାକ୍ଷର ଚିନ୍ତି

।।

ନିମ୍ବ ବୃକ୍ଷେକ ତହିଁ ଅଛି

।

ତାହାର ମହିଁମା କହୁଛି

।।

ସେ ବୃକ୍ଷେ ବ୍ରହ୍ମା ନ୍ତ୍ରିଲୋଚନ

।

ସମୟେ କରି ଆରୋହଣ

।।

ସଙ୍ଗତେ ସୁରଗଣ ଘେନି

।

ଆବର ସର୍ବସିଦ୍ଧ ମୁନି

।।

ଗୁପ୍ତରେ ଦେଖ ଭକତକୁ

।

ତୃପତ କରିଣ ଚିତ୍ତକୁ

।।

ପୁଣି ଚଳନ୍ତି ଯେଝା ସ୍ଥାନେ

।

ପ୍ରଶଂସା କରିଣ ସେ ମନେ

।।

ମହାଳ ବନ ଅଛି ଯହିଁ

।

ସାଧୁଙ୍କ ମେଳ ହୁଏ ତହି

।।

ବଟ ବୃକ୍ଷେକ ଶୋଭା ପାଇ

।

କୁଣ୍ଡୀ କଟକ ସେ ବୋଲାଇ

।।

ରୁକ୍ମିଣୀ ହରଣ ସେ ସ୍ଥାନ

।

ଶୁଣ ଅଚ୍ୟୁତ ଦେଇ ମନ

।।

ସେ ସ୍ଥାନେ ରହି ଭଗବତୀ

।

ହୋଇବେ ଯୋଗମାୟା ମୂର୍ତ୍ତି

।।

ପରୀକ୍ଷା କରିବେ ସେ ମାତ

।

ପୁଚ୍ଛିବେ ଏକାକ୍ଷର ମନ୍ତ୍ର

।।

ଦିନକ ମଧ୍ୟେ ଜ୍ଞାନୀଜନେ

।

ମେଳ ହୋଇବେ ସେହିସ୍ଥାନେ

।।

ଦ୍ୱାଦଶ ଦିନ ଭାଗବତ

।

ସେଠାରେ ହୋଇବ ଅଚ୍ୟୁତ

।।

ତହିଁ ଅଛନ୍ତି ବେନି ଲିଙ୍ଗେ

।

ସେବେଳେ ବାହାରିଣ ବେଗେ

।।

ମଧ୍ୟରେ ରହିଅଛି ବଟ

।

ସେ ବଟ ଅଟେ ମହାଶ୍ରେଷ୍ଠ

।।

ଲିଙ୍ଗ ଯେ ମୂର୍ତ୍ତିବନ୍ତ ହୋଇ

।

ନୀଳକେଶରୀ ନାମ ବହି

।।

ମସ୍ତକେ ଝୁଲିଥିବ ଜଟ

।

ବଟରେ ବାନ୍ଧିଦେବ ପାଟ

।।

ଗୁପତେ କ୍ଷୀର ନଦୀ ତହିଁ

।

ଧାରେକ ଯାଉଥିବ ବହି

।।

ଅମୃତ ଯୋଗେ କ୍ଷୀର ନଦୀ

।

ବହିବ ବଟଯାଏ ଭେଦ

।।

ସେ ଯେ ନିଗମ ଗୁପ୍ତଧା

।

ଭକ୍ତେ ଅଛନ୍ତି ସ୍ମରି ନାମ

।।

ଉତ୍ତର ଦିଗୁଁ ଦ୍ରୋଣ ମେଘ

।

ଘୋଟିଯିବ ଯେ ଅତି ବେଗ

।।

ଫିରି ଫିରି ଯେ ବୃଷ୍ଟି ହେବ

।

ଦୁର୍ଗାଙ୍କ ଖପରେ ପଡ଼ିବ

।।

ରାନ୍ତ୍ରରେ ପାଞ୍ଚ ଘଡ଼ିଠାରେ

।

ପବନ ବହିବ ସେ କାଳେ

।।

ହୋଇବ ଘୋର ଅନ୍ଧକାର

।

ଭାଙ୍ଗି ପଡ଼ିବ ଘରଦ୍ୱାର

।।

ଛଘଡ଼ି ଉତ୍ତାରୁ ସେ ପୁଣ

।

ଓଲଟି ବହିବ ପବନ

।।

ଊନପଞ୍ଚାଶ ମୂର୍ତ୍ତି ପ୍ରାୟେ

।

ଦକ୍ଷିଣ ଦିଗରୁ ଉଦୟେ

।।

ବୃଷ୍ଟି ଯେ ହୋଇ ତତକାଳ

।

ମୂଷଳଧାରା ପ୍ରାୟେ ଜଳ

।।

ତା ସଙ୍ଗେ ହୋଇବ ବତାସ

।

ପ୍ରାଣୀଏ ହୋଇବେ ହତାଶ

।।

ଅଭୟ ପଦ୍ମପାଦ ଧ୍ୟାନେ

।

ନିର୍ଭୟେ ଥିବେ ଭକ୍ତମାନେ

।।

ତା ପରଦିନ କଥା ଶୁଣି

।

ବଡ଼ ବଡ଼ ଯେ ତରୁଗଣ

।।

ଉପୁଡ଼ି ପଡ଼ିବ କେତେକ

।

ଭକ୍ତେ ଡ଼ାକିବେ ପ୍ରଭୁ ରଖ

।।

ପ୍ରାଣୀଏ ହୋଇବେ କାତର

।

ଉଡ଼ି ଭାଙ୍ଗିଛି ଘରଦ୍ୱାର

।।

କୂଳ ଲଘିଂଣ ଅଳ୍ପ ଦୂର

।

ମାଡ଼ିଣ ଆସିବ ସାଗର

।।

କୃଷି ଯେ ଅଳ୍ପକେ ହୋଇବ

।

ସଂସାରେ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ପଡ଼ିବ

।।

ଠାବେ ଠାବେ ଯେ ଭାଗବତ

।

ପଠନେ ଜନେ ଦେବ ମତ

।।

ଝିଙ୍କାରୀ ବୋଲି ଏକବର୍ଣ୍ଣେ

।

କୀଟହିଁ ଆସିଣ ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣେ

।।

ଉଡ଼ିବେ ଗଗନ ମଣ୍ଡଳେ

।

ମାୟାଧରଙ୍କ ମାୟାବଳେ

।।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ସେ ଗଛ ପନ୍ତ୍ର

।

ଗିର କରିବେ ଛିନ୍ନଛନ୍ତ୍ର

।।

ଅତି ନିରାଶେ ପ୍ରାଣୀମାନେ

।

ଭ୍ରମୁଥିବେ ଯେ ଏଣେତେଣେ

।।

କ୍ଷୁଧାରେ ମାଗିଲେ ଯେ କେହି

।

ନ ଦେବେ କାହାକୁ କିଛିହିଁ

।।

ପ୍ରାଣୀଏ ପାଇବେ କଷଣ

।

ଡାକିବେ ରଖ ନାରାୟଣ

।।

ସେ ପରିନ୍ତ୍ରାଣ ଦାତା ହରି

।

ଶୁଣିବେ ତାଙ୍କରି ଗୁହାରି

।।

ରକ୍ଷା କରିବେ ନିର୍ଦ୍ଧନୀଙ୍କି

।

ବିପଦ ପଡ଼ିବ ଧନୀଙ୍କି

।।

ଧନ ଅଟଇ ନିଜ ଶନ୍ତ୍ରୁ

।

ଧନ ଲୋଭରେ ଅପମୃତ୍ୟୁ

।।

ଧନ ଭୋଳରେ ହୋଇ ବଣା

।

ପାଇବେ କେତେ ରାତିହଣା

।।

ବାସୁଦେବଙ୍କ ଧ୍ୟାନ ଛାଡ଼ି

।

ଧନ ଲୋଭରେ ଜନେ ପଡ଼ି

।।

ଦରିଦ୍ରେ ନ ଦେବଟି ଦାନ

।

ଆକାଶ ହେବ ରଙ୍ଗବର୍ଣ୍ଣ

।।

ପ୍ରାଣୀଏ ହୋଇବେ ଅବୁଝା

।

ଆକାଶେ ଉଠିବଟି ଧ୍ୱଜା

।।

ଦିନକୁ ଦିନ ଯେ କଷଣ

।

ପାଉଣ ଥିବେ ନରଗଣ

।।

ମାତିବେ ଚଣ୍ଡୀ ଯେ ଚାମୁଣ୍ଡା

।

ଯୋଗ୍ନୀଙ୍କ ହସ୍ତେ ଥିବ ଖଣ୍ଡା

।।

ବିରୂପା ବୋଲି ନଦୀ ଯହିଁ

।

ପ୍ରସିଦ୍ଧ ସ୍ଥାନ ଅଛି ତହିଁ

।।

ପର୍ବତ ଏକ ଅଛି ତହିଁ

।

ତା ଶିଖେ ଜଳ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଥାଇ

।।

ତା ମଧ୍ୟେ ଏକଇ କମଳ

।

ଫୁଟିଣ ଦିଶଇ ସୁଢ଼ଳ

।।

କାହାକୁ ନୁହଇ ସେ ଦୃଶ୍ୟ

।

ଆମୋଦ କରଇ ଅଶେଷ

।।

ବହୁତ ସିଦ୍ଧ ସାଧୁ ବୃନ୍ଦେ

।

ସେ ସ୍ଥାନେ ରହନ୍ତି ଆନନ୍ଦେ

।।

ସେ ପଦ୍ମ ରହନ୍ତି ବେଢ଼ିଣ

।

କରନ୍ତି ନାମ ସଂକୀର୍ତ୍ତନ

।।

ମଞ୍ଚେଶ୍ୱର ଯେ ପର୍ବତେକ

।

ନଦୀଏ ବହଇ ତା ପାଖ

।।

ଉତ୍ତର ମୁଖ କରି ସେହି

।

ବନ୍ଧ ଯେ ଭାଙ୍ଗିବଟି ତହିଁ

।।

ସେ ମହାନଦୀ ବଢିଯିବ

।

ନ୍ତ୍ରିବେଣୀ ଧାରଟି ହୋଇବ

।।

କୁଶଭଦ୍ରାରେ ହେବ ମେଳ

।

ସେଠାରେ ହେବ ବହୁଖେଳ

।।

ଗଉଡ଼ ଦେଶର ନରେନ୍ଦ୍ର

।

ତା ନାମ ତୈଲଙ୍କ ମୁକୁନ୍ଦ

।।

ସେ ନୃପ କିଲା ବାରବାଟୀ

।

ତୋଳାଇ ରଖିବ କୀରତି

।।

ସେ ମହାନଦୀ କୂଳେ ପୁଣ

।

ଅଛନ୍ତି ମୋର ଭକ୍ତଗଣ

।।

ଗୁପତେ କାଟୁଛନ୍ତି ଦିନ

।

ମୋ ନାମ କରିଣ ଭଜନ

।।

କଳଙ୍କି ରୂପ ଧ୍ୟାନ କରି

।

ବସିଅଛନ୍ତି ଅନୁସରି

।।

ଯାହାକୁ ଚଉଦ୍ୱାର କହି

।

କେତେକ ଭକ୍ତେ ଛନ୍ତି ତହି

।।

କଳଙ୍କ ରୂପ ଦରଶନେ

।

ଗୁପ୍ତେ ଅଛନ୍ତି ମୋର ଧ୍ୟାନେ

।।

ସେଠାରୁ ହଂସନାଥ ଯାଏ

।

ମୋ ଭକ୍ତ ଅଛନ୍ତି ନିର୍ଭୟେ

।।

ନନ୍ଦିକେଶ୍ୱରୀ ସ୍ଥାନେ କେତେ

।

ଭକତ ଅଛନ୍ତି ଗୁପତେ

।।

ଧବଳେଶ୍ୱର ସ୍ଥାନେ ରହି

।

ଭକତେ ମୋର ଛନ୍ତି ଧ୍ୟାଇ

।।

କାଳିଆବୋଦା ସ୍ଥାନ ମାଡ଼ି

।

ମୋ ଭକ୍ତେଛନ୍ତି କେତେ ବେଢ଼ି

।।

ପଦ୍ମପୁର ଯେ ଚାଟେଶ୍ୱର

।

ସେଠାରେ ଛନ୍ତି ଭକ୍ତ ମୋର

।।

ଆବର କୁଜଙ୍ଗରେ ପୁଣି

।

ଅଛନ୍ତି କେତେ ଭକ୍ତଶ୍ରେଣୀ

।।

କେତେ ଅଛନ୍ତି ଭକ୍ତଗଣ

।

କରନ୍ତି ତାରକ ଭଜନ

।।

କେତେ ବୋଲନ୍ତି ହରି ହରି

।

କେ ମହାମନ୍ତ୍ରକୁ ଉଚ୍ଚାରି

।।

କେହୁବା କରନ୍ତି ଭଜନ

।

କେ କରେ ତୀର୍ଥ ପର୍ଯ୍ୟଟନ

।।

କେ କରୁଅଛନ୍ତି କୀର୍ତ୍ତନ

।

କେ ନାମ କରନ୍ତି ଶ୍ରବଣ

।।

କେହୁ ବା ରାଧାକୃଷ୍ଣ ମୂର୍ତ୍ତି

।

ସ୍ଥାପନା କରିଣ ପୂଜନ୍ତି

।।

କେ ଅବା ଧ୍ୟାଇ ରାଧାକୃଷ୍ଣ

।

ମନରେ ହେଉଛନ୍ତି ଦୃଷ୍ଟା

।।

କେହୁ ବା ସୀତାରାମ ଧ୍ୟାଇ

।

ବସିଅଛନ୍ତି ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ

।।

କେତେକ ଆତ୍ମାରାମ ଧ୍ୟାନେ

।

ବସିଣ ଅଛନ୍ତି ମଉନେ

।।

ଆବର ଗୃହୀମାନେ କେତେ

।

ଅଛନ୍ତି ବିଷୟା ଆଶକ୍ତେ

।।

ଅନାଦି ସୁକର୍ମ କରନ୍ତି

।

ମୋ ପଦ୍ମପାଦେ ରଖି ମତି

।।

ମୋର ଚରଣ ତେଜାନଳ

।

ପାପକୁ ଦହିବ ସକଳ

।।

ଲୋକେ କରିଣ ଦୁଷ୍ଟପଣ

।

ନିନ୍ଦିବେ ବେଦାନ୍ତ ପୁରାଣ

।।

ଦୟା ଧର୍ମକୁ ହୃଦୁଁ ତେଜି

।

ଅପଥ କୁକର୍ମରେ ମଜ୍ଜି

।।

ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ଦେବେ ଯେ କୁଶିକ୍ଷା

।

ବିପଦେ ନ କରିବେ ରକ୍ଷା

।।

ତେଣୁ ଆୟୁଷ ହେବ କ୍ଷୟ

।

ଏ ବାକ୍ୟ ଅଟଇ ନିଶ୍ଚୟ

।।

କାହାରି ଜ୍ଞାନ ନ ରହିବ

।

ପାପର ଭାରା ବୃଦ୍ଧି ହେବ

।।

ମୋ ଭକ୍ତେ ହୋଇଣ ବିକଳ

।

ଡାକିବେ ରଖ ଆଦିମୂଳ

।।

ଭକ୍ତଙ୍କ ବିନୟରେ ପୁଣି

।

ଧର୍ମ ଉଦୟ ମନେ ଗୁଣି

।।

ହୋଇବି ବୁଦ୍ଧ ଅବତାର

।

ଧର୍ମ ଧାରଣା ହେବେ ନର

।।

ଶୁଣି ଅଚ୍ୟୁତ ହେଲେ ତୋଷ

।

ବୋଲନ୍ତି ନମଃ ହୃଷୀକେଶ

।।

ନମସ୍ତେ ଦେବ ନାରାୟଣ

।

ତୋ ପଦେ ସର୍ବଦା ଶରଣ

।।

ବାରଣ କର ସନାତନ

।

ହରଣ କର ପାପମାନ

।।

ବାରଣ ତାରଣ କରିଛ

।

ଆରତନ୍ତ୍ରାଣ ବୋଲାଇଛ

।।

ମୁଁ ଶରଣାର୍ଥି ପଦତଳେ

।

ଶରଣ ଗଲି ରଖ ବଳେ

।।

କହଇ ଫକୀର ଅଧମ

।

ଉଦ୍ଧର ଗୁରୁ ଶୂନ୍ୟବ୍ରହ୍ମ

।।

ପୁଣି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପାଦଧରି

।

ଅଚ୍ୟୁତ ବିନୟେ ପଚାରି

।।

କାହାକୁ ଗୋଲାହାଟ କହି

।

କେଉଁଠି ସେ ହାଟ ବସଇ

।।

କେଉଁ ଜିନିଷ ବିକାହୁଏ

।

ବିକନ୍ତା କିଣନ୍ତା ଯେ କିଏ

।।

ସେ ହାଟେ ଅଟେ କେ ପ୍ରଧାନ

।

ନୃପତି ଅଟେ କେଉଁ ଜନ

।।

କେତେକ ପସରା ବସଇ

।

ମୋତେ ତା କହିବା ବୁଝାଇ

।।

ଅଚ୍ୟୁତ ବାକ୍ୟେ ନିରାକାର

।

ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣରେ କୁମର

।।

ହାଟର ବିଷୟ କହି ବା

।

ତୋ ମନୁ ସଂଶୟ ଦହିବା

।।

ଅଟଇ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଗହନ

।

କେହି ନ ଯାନ୍ତି ହେ ନନ୍ଦନ

।।

କାଉଁରୀ ମଣ୍ଡଳ ଆସ୍ଥାନ

।

ତା ପରେ ଗୋଲାହାଟ ସ୍ଥାନ

।।

ଅମନ ମନ୍ଦିରଟି ସେହି

।

ମନ ବୁଦ୍ଧିର ଗମ୍ୟ ନାହିଁ

।।

ହାଟର ଅଟେ ଚାରି ଦ୍ୱାର

।

କହିବା ତାର ସମାଚାର

।।

ଋକ ବେଦ ଯେ ପର୍ବଦ୍ୱାରା

।

ଅଥର୍ବ ପଶ୍ଚିମେ ବିହରି

।।

ଉତ୍ତର ଦ୍ୱାର ଯଜ୍ଜୁର୍ବେଦ

।

ରଖନ୍ତି କରିଣ ନିରୋଧ

।।

ଦକ୍ଷିଣେ ସାମବେଦ ଥାନ୍ତି

।

ଦ୍ୱାର ଯେ ରକ୍ଷଣ କରନ୍ତି

।।

ପାଞ୍ଚ ପ୍ରଧାନ ପାଞ୍ଚ ମନ

।

ହାଟରେ ଅଟନ୍ତି ପ୍ରଧାନ

।।

ଯେମାନେ ପଚିଶ ପ୍ରକୃତି

।

ସେମାନେ ପ୍ରଜାଏ ଅଟନ୍ତି

।।

ପଞ୍ଚାଶ ସହସ୍ର ପସରା

।

ସେହି ହାଟରେ ଦିଶେ ତୋରା

।।

ହାଟର ଦଣ୍ଡିଆ ଯେ ଜାଣ

।

ତୋଳା ଯେ କରଇ ସାଧନ

।।

ଖଣ୍ଟ ବୁଦ୍ଧି ଯେ ଲୋଭ ତାର

।

ନାମ ଯେ ଅନେକ ପ୍ରକାର

।।

ଯେ ଦ୍ରବ୍ୟ କିଣଇ ପଣକୁ

।

ବିନ୍ତ୍ରି କରଇ କାହାଣକୁ

।।

ନ୍ତ୍ରୋଧ ହିଂସା ଯେ ଭାବମେଳେ

।

ତା ସଙ୍ଗେ ଖଟନ୍ତି ସକଳେ

।।

ମଧୁର ଆଦି ପିତାଫଳ

।

କେ କୃଷ୍ଣବର୍ଣ୍ଣ କେ ଶୁକଳ

।।

ଯେ ପ୍ରେମ ଭକ୍ତି କରିଥାଇ

।

ସେ ଶୁକ୍ଲବର୍ଣ୍ଣ ଫଳ ପାଇ

।।

ସେ ତାକୁ ଆହାର କରଇ

।

କ୍ଷୁଧା ତୃଷା ଯେ ନ ଲାଗଇ

।।

ଅସତ୍ୟବାଦୀ ଯେଉଁମାନେ

।

କାମ ନ୍ତ୍ରୋଧୀ ଯେ ହିଂସ୍ରଗଣେ

।।

ସେମାନେ କୃଷ୍ଣବର୍ଣ୍ଣ ଫଳ

।

ପାଇଣ ହୁଅନ୍ତି ବିକଳ

।।

ଆତ୍ମାର ମୁଖ ସେ ନ ପାନ୍ତି

।

ଶମନ ଭୁବନେ ବସନ୍ତି

।।

ହାଟର ଯେତେକ ବ୍ୟବସ୍ଥା

।

ହାନିଲାଭ ଯେ ଦୁଇକଥା

।।

ନୃପତି ଅଟନ୍ତି ପରମ

।

ବୁଝନ୍ତି ସବୁ ହାଟ ମର୍ମ

।।

ପସରା ସତ ମିଛ ଦୁଇ

।

ବିକା କିଣା ଯେ ନିତ୍ୟେହୋଇ

।।

ଯେମାନେ ସାଧୁ ସନ୍ଥ ହୋନ୍ତି

।

ଜ୍ଞାନୀ ବିବେକ ଶୁଦ୍ଧ ମତି

।।

ସେହି ତ ଅଟନ୍ତି ସୁମନ

।

ହାଟରେ ଅଟନ୍ତି ପ୍ରଧାନ

।।

ପରମ ଦେଉଥାନ୍ତି ଠଣା

।

ଗୁରୁ ସେବିଲେ ହୁଏ ଜଣା

।।

ଦିଶଇ ତାହାଙ୍କୁ ଯେ ବାଟ

।

ଦେଖି ପାରନ୍ତି ଗୋଲାହାଟ

।।

ଅଣ ଗୁରୁଅଙ୍କୁ ଅଜଣା

।

ବାଟରେ ହେଉଥାନ୍ତି ବଣା

।।

ହାଟ ମାଲିକ ଯେ ଅଟଇ

।

ତାହାଙ୍କୁ ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

।।

କୋଟିଏ ରବି ତେଜ ଜିଣି

।

ସେ ତେଜ ଦିଶଇ ଅଗ୍ରଣି

।।

ତାହାଙ୍କ ସାଙ୍ଗ ଯାର ଭାବ

।

ସେ ହାଟ ବାଟ ପାଉଥିବ

।।

ତାହାର ବାଦୀ କେ ନ ଥାଇ

।

ଯିବା ଆସିବା ସେ କରଇ

।।

ନିଷ୍କାମ ଭକ୍ତି ଯାର ଥିବ

।

ସେ ଲୋକ ତହିଁରେ ପଶିବ

।।

ବସିଣ ବିକା କିଣା କରି

।

ତା ଭୋଗ କହିଲେ ନ ସରି

।।

ସେ ହାଟେ ପଶିବାକୁ ବାଟ

।

ଅଛଇ ଶିଶୁମନା ଘାଟ

।।

ବଜ୍ର କିଳଣୀସମ କଚ୍ଛ

।

ସେଠାରେ ପଡ଼ିଛି କବାଟ

।।

ନାମ ବ୍ରହ୍ମ ଯେ ଆଦିନାରୀ

।

ସେଠାରେ ଅଟନ୍ତି ପ୍ରହରୀ

।।

କରି ପାରିଲେ ତାଙ୍କୁ ବଶ

।

କବାଟ ଫେଡ଼ିବେ ଅବଶ୍ୟ

।।

ତେବେ ସେ ଭିତରେ ପଶିବ

।

ଅମନେ ମନ ପ୍ରବେଶିବ

।।

ନାଦ ଉପରେ ବିନ୍ଦୁ ବ୍ରହ୍ମ

।

ବର୍ଣ୍ଣନେ ତୁଟି ଯାଏ ଭ୍ରମ

।।

ଉଦୟ ହୋଇଛନ୍ତି ତହିଁ

।

ପ୍ରେମ ଭକ୍ତିରେ ଦେଖାପାଇ

।।

କୋଟି କୋଟିଏ ଯୁଗ ଗଲେ

।

ପଲକ ନ ପଡ଼ଇ ଭଲେ

।।

ଅଚଳ ପୁରୁଷ ଯେ ତହିଁ

।

ନିଶ୍ଚଳ ଭାବେଛନ୍ତି ରହି

।।

ସେ ସ୍ଥାନେ ନାହିଁ ରାନ୍ତ୍ରଦିନ

।

ଦିଶଇ ଏକଇ ସମାନ

।।

ସୁଷୁପ୍ତି ନିଷୁପ୍ତି ଯେ ତହିଁ

।

ସ୍ୱପ୍ନ ଜାଗ୍ରତ ଆଦି ନାହିଁ

।।

ଯେ ପ୍ରେମଧର ପାରେ ଦେଇ

।

ସେ ପ୍ରେମରତ୍ନ କିଣେ ତହିଁ

।।

ବିକନ୍ତି ବିବେକ ମହତ

।

କିଣନ୍ତି ଜ୍ଞାନୀ ସାଧୁଗ୍ରନ୍ଥ

।।

ପ୍ରେମେ ସେ ହାଟ ଶବ୍ଦ ବାରି

।

କଳ୍ପାନ୍ତେ ଗୋଲକେ ବିହରି

।।

ଅସତ୍ୟବାଦୀ ଯେ ହିଂସ୍ରକ

।

ରାଗୀ ଯେ କାମୀ ନ୍ତ୍ରୋଧୀଲୋକ

।।

ହାଟକୁ ନ ପାରନ୍ତି ଗମି

।

ବାହାର ହାଟେ ହୋନ୍ତି ଭ୍ରମି

।।

ବିଅର୍ଥେ ପଥ ଶ୍ରମିହୋନ୍ତି

।

ଆତ୍ମାର ଗତି ନ ଜାଣନ୍ତି

।।

ଅନନ୍ତ ଲୋକ ହାଟେ ଥାନ୍ତି

।

ପରମ ଡ଼ାକ ସେ ଡ଼ାକନ୍ତି

।।

ଗହ ଗହ ଯେ ଶବ୍ଦ ହୁଏ

।

ସମୁଦ୍ର ଉଛୁଳିଲା ପ୍ରାୟେ

।।

ସେ ଶବ୍ଦ ବ୍ରହ୍ମ ସାରସ୍ୱତ

।

ଶୂନ୍ୟ ଶିଖରେ ବିରାଜିତ

।।

ଏକାଗ୍ର ଚିତ୍ତ ଯାର ଥିବ

।

ସେ ଶବ୍ଦବ୍ରହ୍ମକୁ ଭେଦିବ

।।

ଜାଣିବ ସମସ୍ତ ବିଷୟ

।

କଳୁଷ ମାନ ହେବ କ୍ଷୟ

।।

କୃପା କରିବେ ଅବିନାଶୀ

।

ଅନାମେ ଡେଉଁଥିବେ ଚାଷୀ

।।

ଅନାମ ନାମ ଅଟେ ଏକ

।

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ଅନାଦି ଅଲେଖ

।।

ଏ ଭବ ଭୟୁ ପରିନ୍ତ୍ରାଣ

।

କର ହେ ଦେବ ନାରାୟଣ

।।

କହଇ ଫକୀର ଅଧମ

।

ଧ୍ୟାଇଣ ପ୍ରଭୁ ଶୂନ୍ୟବ୍ରହ୍ମ

।।

ଅଚ୍ୟୁତ ଶିରେ ଦେଇ କର

।

ବୋଲେ ହେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡଠାକୁର

।।

ଆପଣ ସ୍ୱୟଂ ନାରାୟଣ

।

ମୋତେ କରିବା ପରିନ୍ତ୍ରାଣ

।।

ଶ୍ରୀ ଭାଗବତ ଅର୍ଥଭେଦ

।

ଉଦ୍ଧର ମାଧବ ସମ୍ବାଦ

।।

କିପରି ଭାଗବତ ହୁଏ

।

ଫେଡ଼ି କହିବା ଦେବରାୟେ

।।

ସେ ଶାସ୍ତ୍ର ପୂର୍ବେ କାହିଁଥିଲେ

।

କିପରି ସଂସାରେ କ୍ଷରିଲେ

।।

ସମସ୍ତ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କହିବା

।

ମୋ ମନୁ ସଂଶୟ ଦହିବା

।।

କିଏ ଅଟନ୍ତି ବାରସ୍କନ୍ଧ

।

ବୁଝାଇ ଦିଅ ପୂର୍ଣ୍ଣାନନ୍ଦ

।।

ଶୁଣ ଅଚ୍ୟୁତ ଦେଇ ମନ

।

ଶ୍ରୀ ଭାଗବତଙ୍କର ଜନ୍ମ

।।

ପୂର୍ବେ ଯେ ଥିଲେ ମହାଶୂନ୍ୟ

।

ତହିଁରୁ ପ୍ରଣବର ଲବଣ ଉତ୍ପନ୍ନ

।।

ପ୍ରଣବ ଅଟନ୍ତି ଓଁକାର

।

ସେହି ଅଟନ୍ତି ଏକାକ୍ଷର

।।

ଓଁକାର ନାମ ଯେ ହୋଇଲେ

।

ସେ ନାମୁ ଦେବ ଉପୁଜିଲେ

।।

ଦେହ ଯେ ବୋଲାଏ ସାହାସ

।

ନାମ କରନ୍ତି ତାହିଁ ବାସ

।।

ଦିବାରାନ୍ତ୍ରରେ ଭଜୁଥାନ୍ତି

।

ତିଳେହେଁ ନାମ ନ ଛାଡ଼ନ୍ତି

।।

ଏବେ କହୁଛି ଶୁଣ ବାବୁ

।

ଷଡ଼ ସମ୍ବାଦ କଥା ସବୁ

।।

ପୂର୍ବେ ଯେ ସେହି ଏକାକ୍ଷର

।

ଅନନ୍ତ ମୁଖରୁ ବାହାର

।।

ଅନନ୍ତ ବାସୁକୀ କି କହି

।

ବାସୁକୀ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ବୁଝାଇ

।।

ବ୍ରହ୍ମା କହିଲେ ନାରଦଙ୍କୁ

।

ନାରଦ କହିଲେ ବ୍ୟାସଙ୍କୁ

।।

ବ୍ୟାସ ତା ଶୁକଙ୍କୁ କହନ୍ତେ

।

ଶୁକ କହିଲେ ପରୀକ୍ଷିତେ

।।

ପରୀକ୍ଷଠାରୁ ସୁତ ଶୁଣି

।

ସନକ ଆଗରେ ବଖାଣି

।।

ସନକ ମୈନ୍ତ୍ରେୟଙ୍କୁ ଭାଷି

।

ମୈନ୍ତ୍ରେୟ ବିଦୁରେ ପ୍ରକାଶି

।।

ଷଡ଼ ସମ୍ବାଦ ଅଟେ ସେହି

।

କହିଲି ସେ ମର୍ମ ବୁଝାଇ

।।

ପୁଣି ଅଚ୍ୟୁତ କର ଯୋଡ଼ି

।

ପୁଚ୍ଛଇ ପ୍ରଭୁ ପାଦେ ପଡ଼ି

।।

ପୂର୍ବେ ଯେ ଏକାକ୍ଷର ଥିଲେ

।

କିପରି ମୁଖରୁ କ୍ଷରିଲେ

।।

ପୂର୍ବେ ଯେ କାହାକୁଟି କହି

।

ଏକାକ୍ଷରଟି କେ ଅଟଇ

।।

କିପରି ଅଟନ୍ତି ଅନନ୍ତ

।

ମୁଖରୁ କ୍ଷରିଲା କେମନ୍ତ

।।

କିଏ ଯେ ବାସୁକୀ ମହାତ୍ମା

।

କିଏ ଅଟଇ ବେଦବ୍ରହ୍ମା

।।

ନାରଦ ବ୍ୟାସକେ ହୋଇଲେ

।

ଶୁକମୁନି କେ ବୋଲାଇଲେ

।।

କିଏ ପରୀକ୍ଷ ନୃପମଣି

।

ସୁତ ଋଷିଟି କେହୁପୁଣି

।।

ସନକ କିଏ ବା ହୋଇଲେ

।

ମଇନ୍ତ୍ର କିଏ ବୋଲାଇଲେ

।।

କିଏ ଯେ ଅଟନ୍ତି ବିଦୁର

।

ମୋତେ ତା କହ ଗଦାଧର

।।

ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ନିରାକାର

।

ଶୁଣ ଅଚ୍ୟୁତ ମର୍ମ ତାର

।।

ପୂର୍ବେ ଯେ ମହା ଶୂନ୍ୟମୟ

।

ଅନନ୍ତ ଜ୍ୟୋତି ଯେ ଉଦୟ

।।

ଏକା ଅକ୍ଷର ଯେ ଓଁ କାର

।

ଜ୍ୟୋତିରୁ ପ୍ରକାଶ ଚକର

।।

ବାସୁକୀ ପବନ ବୋଲାଇ

।

ଚକାରୁ ଯେଣୁ ସେ କ୍ଷରଇ

।।

ଓଁକାରୁ ଉଦ୍ଭବ ହୋଇଲେ

।

ନାମ ବ୍ରହ୍ମ ଯେ ବୋଲାଇଲେ ।।

ନାରଦ ଅଟନ୍ତି ନ୍ତ୍ରିଗୁଣ

।

ଚକାରୁ ହୋଇଲେ ଉତ୍ପନ୍ନ

।।

ଚଇତନ୍ୟଟି ବେଦବ୍ୟାସ

।

ଓଁ କାରୁ ହୋଇଲେ ପ୍ରକାଶ

।।

ସୁଷୁମ୍ନା ଦ୍ୱାର ଶୁକମୁନି

।

ଚକାରୁ ବାହାର ସେ ପୁଣି

।।

ନାମ ପରୀକ୍ଷ ନରପତି

।

ଓଁ କାର ଶବଦ ଉତ୍ପତି

।।

ସୁନ୍ତ୍ରଟି ସୁତମୁନି ହେଲେ

।

ସକଳ ଶକ୍ତି ବୋଲାଇଲେ

।।

ବିନ୍ଦୁ ହୋଇଲେ ମଇନ୍ତ୍ରୟେ

।

ବିଦୁର ଜ୍ଞାନଟି ଉଦୟ

।।

ଶୂନ୍ୟରୁ ବିନ୍ଦୁ ଯେ ଖସଇ

।

ଷଡ଼ପ୍ରକାରେ ଯେ ଆସଇ

।।

ଷଡ଼ ସମ୍ବାଦ ବୋଲାଇଲା

।

ମାତାଙ୍କ ରଜରେ ମିଶିଲା

।।

ଭାବରୁ ହୁଅନ୍ତେ ଜନମ

।

ଏଣୁ ସେ ଭାଗବତ ନାମ

।।

ବାରସ୍କନ୍ଧର ଅର୍ଥ ଶୁଣ

।

କହିବା ତହିଁର ପ୍ରମାଣ

।।

ପ୍ରଥମସ୍କନ୍ଧ ତାଳୁ ହୋଇ

।

ଦ୍ୱିତୀୟ ଲଲାଟ ଅଟଇ

।।

ତୃତୀୟସ୍କନ୍ଧ ଅଟେ କର୍ଣ୍ଣ

।

ଚତୁର୍ଥ ଅଟଇ ନୟନ

।।

ପଞ୍ଚମ ନାସିକା ପ୍ରମାଣ

।

ଷଷ୍ଠସ୍କନ୍ଧ ବଚନ ଜାଣ

।।

ସପ୍ତମସ୍କନ୍ଧ କଣ୍ଠ ହେଲା

।

ଅଷ୍ଟମ ହୃଦ ବୋଲାଇଲା

।।

ନବମସ୍କନ୍ଧ ନାଭି ଅଟେ

।

ଦଶମ ପଞ୍ଚ ପ୍ରାଣ ଘଟେ

।।

ଏକାଦଶ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଯେହି

।

ଏକାଦଶସ୍କନ୍ଧେ ବୋଲାଇ

।।

ଦ୍ୱାଦଶେ ବାୟୁସୁନ୍ତ୍ର କଲା

।

ଦ୍ୱାଦଶସ୍କନ୍ଧ ବୋଲାଇଲା

।।

ଶୁଣି ଅଚ୍ୟୁତ ହେଲେ ତୋଷ

।

ପ୍ରମାଣ କରିଲେ ଅଶେଷ

।।

ବୋଲଇ ଫକୀର ଅଧମ

।

ଉଦ୍ଧର ଗୁରୁ ଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମ

।।